Jadwigę Dackiewicz ukochałem swego czasu za cykl napoleoński. Jej wielkim talentem jest swobodne, eleganckie i rzetelne faktograficznie wiązanie historiografii z beletryzacją. "Paryż zdradzony" został zamierzony jako powieść, ale przechodzi właśnie w taki zmieszany gatunek, z mnożącymi się cytatami z listów i obrazkami rodzajowymi. W tle mamy zaś historię upadku Rzeczypospolitej i kolejne próby jej odrodzenia. Tematem przewodnim biografii Izabeli jest jej ewolucja i dojrzewanie od kosmopolitycznej arystokratki, której świat to francuszczyzna, do zanurzenia się w polskość. Tym jest tytułowa "zdrada Paryża". Podkreślić trzeba zalety: ogromna porcja wiedzy, znajomość epoki, umiłowanie szczegółu obyczajowego, jakaś szczególna intuicja w rysowaniu portretów psychologicznych, język. Za słabość uznałbym jednak to pęknięcie gatunkowe, a przede wszystkim niekonsekwencję w traktowaniu kolejnych etapów życia bohaterki. W efekcie nie do końca wyjaśniony i przekonujący pozostaje przeskok od "brzydkiego kaczątka" i naiwnej pani uwikłanej w związek z Repninem do aktywnej aktorki wielkiej polityki i piastunki narodowego dziedzictwa. Za duży to kawał poważnych spraw, by sentymentalna i romantyczna mgiełka emocji wystarczała. Ocena jest więc trudna i mogłaby być niższa, ale skoro się autorkę kocha w pierwszym zdaniu...

Jadwigę Dackiewicz ukochałem swego czasu za cykl napoleoński. Jej wielkim talentem jest swobodne, eleganckie i rzetelne faktograficznie wiązanie historiografii z beletryzacją. "Paryż zdradzony" został zamierzony jako powieść, ale przechodzi właśnie w taki zmieszany gatunek, z mnożącymi się cytatami z listów i obrazkami rodzajowymi. W tle mamy zaś historię upadku...