Polska eseistka, prozaik, tłumaczka poezji francuskiej.
Ukończyła filologię romańską na UW. Debiutowała w 1948 na łamach prasy literackiej jako tłumaczka poezji francuskiej. Przy pracy nad swoimi biografiami historycznymi korzystała najwyraźniej wyłącznie ze źródeł francuskich, stąd wiele błędów w nazewnictwie: Akwizgran nazywa się z francuska Aix-la-Chapelle, Trewir - Trèves, Moguncja - Mayence, zaś księżna Walii księżna de Galles, co jest dla wielu polskich czytelników niezrozumiałe.
Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.http://
Znalazłam tą książkę na półce jeszcze w gimnazjum i niesamowicie mnie wciągnęła. Nie wiem, co o tym zadecydowało, może lekki styl autorki, może tematyka - niby historia, ale widziana z drugiej strony. W każdym razie wracałam do tej książki jeszcze parę razy i przez jakieś dwa lata poważnie zainteresowałam się historią Francji (mając niesamowitą satysfakcję, gdy w tych poważnych książkach znajdowałam odniesienia do tytułowych faworyt Dackiewicz). Bardzo ciekawy temat, fascynujące życiorysy, polecam.
Czytałem w późnym dzieciństwie z sympatii do Orlątka i miłości do Wiednia. Zaskakująco dobra lektura, chociaż wiele scen dla bardziej obeznanych może wydać się po prostu zbiorem słynnych anegdot i historii z okresu - mimo wszystko to właśnie tutaj są one najlepiej opisane. Do dziś jeśli mam cytować chociażby słynny dialog między bohaterskim Friedrichem Stapsem i Napoleonem, czy też genialną rozmowę Metternicha w Dreźnie, wybieram właśnie wersję i tłumaczenie Dackiewicz.