Czasopisma społeczno-kulturalne w okresie PRL odgrywały bardzo specyficzną rolę. Adresowane do kręgu polskiej inteligencji, stwarzały jej poczucie udziału w dyskusjach dotyczących polskiej kultury, ważnych problemów społecznych, ale już nie polityki. Ta ostatnia była zarezerwowana dla wybranych przedstawicieli narodu, którzy najlepiej mieli wiedzieć, jak reprezentować interesy Polaków. Czytelnik czerpał z tych pism informacje o planach i zamierzeniach władzy, ale nie był w stanie otrzymać pełnego obrazu ich realizacji, a przede wszystkim wzmianek o braku akceptacji społecznej dla tej polityki. Instytucja cenzury w pełni uzależniona od władzy czuwała nad tym, co powinno przedostać się do świadomości społecznej.

Autorzy opracowania starają się te właśnie zjawiska ze świata prasy i polityki wyeksponować. Dobrze się stało, że realizując temat dokonano w nim podziałów chronologicznych, bo tylko w ten sposób udało się pokazać, że w różnych okresach PRL czytelnik miał różne możliwości uzyskania wiedzy o otaczającym go świecie. Przedstawiony tekst jest bowiem opowieścią nie tylko o samych czasopismach społeczno-politycznych tego okresu, ale i obrazem polskiej rzeczywistości, jaki wyłania się z bardzo pracowicie przekartkowanych stron rozlicznych pism. Odwoływanie się do wspomnień, pamiętników i materiałów archiwalnych stało się w wielu wypadkach konieczne, aby ukazać, jak mocno zdeformowany obraz polskiej rzeczywistości odnajdujemy w tej prasie.