Odczucia dziecka podczas czytania tej bajki i odczucia dorosłej osoby chyba niewiele się różnią.Wspominając moje odczucia , jako dziecko, kiedy czytałam tą historię mogę określić to jako: smutek, współczucie,bezsilność, złość na dorosłych opiekunów małego bezbronnego chłopca łaknącego odrobiny miłości .Płakałam nad samotnością dziecka ,nad śmiercią małej Milimani , a nawet było mi żal rycerza Kato.
Pamiętam też doskonale ,że ta książeczka uzmysłowiła mi, jakie mam szczęście mając kochających rodziców.
Dzisiaj patrząc na tę historie , jako osoba dorosła, odczucia są podobne.
Różnica polega jedynie na tym,że dziś zdaje sobie sprawę , iż na świecie jest tysiące małych dzieci tęskniących do miłości rodzica .Dzieci zagubionych w świecie dorosłych , o których nikt się nie troszczy .Dzieci , które siedząc (zamarzając? bo przecież Bo nigdy nie wrócił do zastępczych rodziców)na ławce w zimowy wieczór, podglądają szczęśliwe rodziny przez okna i snują własną wymyśloną historię pogodnego dzieciństwa.
Tak jak kiedyś , tak i teraz uważam ,że to przepiękna opowieść. Żałuje tylko jednego .Minęło tyle lat od kiedy to czytałam .Ludzie zdążyli postawić stopę na księżycu , technika zrobiła rewelacyjny postęp , a problem niechcianych dzieci pozostał.Polecam!

Odczucia dziecka podczas czytania tej bajki i odczucia dorosłej osoby chyba niewiele się różnią.Wspominając moje odczucia , jako dziecko, kiedy czytałam tą historię mogę określić to jako: smutek, współczucie,bezsilność, złość na dorosłych opiekunów małego bezbronnego chłopca łaknącego odrobiny miłości .Płakałam nad samotnością dziecka ,nad śmiercią małej Milimani , a...