Lektura okazała się ciekawa, jednakże tym, co najbardziej przykuło moją uwagę, było tło dla omawianych spraw kryminalnych, a mianowicie życie II RP. W jednym z tomów „Kresowej Atlantydy” autor wspomniał o polskim deputowanym, który zginął na wakacjach z rąk terrorysty. Otóż dzięki lekturze „Upadłych dam ...” dowiedziałam się, iż ów deputowany, który po śmierci awansował do rangi męczennika narodowego, za życia był „lekko” na bakier z etyką zawodową i pozałatwiał całej rodzinie wygodne posady: matka otrzymała lokal z koncesją na alkohol w jednym z kurortów, brat niemający matury dostał kierownicze stanowisko w kuratorium a później w ministerstwie oświaty, szwagier awansował na przewodniczącego sądu apelacyjnego w Krakowie i do końca kariery był wiernym i posłusznym funkcjonariuszem systemu, zaś siostra owego polityka okazała się … jedną z największych oszustek w kraju, wyłudzającą ogromne kwoty od najprzeróżniejszych (w tym również wysoko postawionych) osób z obietnicą protekcji. Co do tej ostatniej to zmarła w areszcie nie doczekawszy procesu … Niezły standard, prawda?
Inna ciekawa rzecz dotyczy sanacyjnych zwyczajów władzy. Ot mimochodem autor wspomniał, iż przy okazji wyborów w latach trzydziestych prewencyjnie zamykano polityków opozycji, a nad wszystkim czuwał „sprawiedliwy” aparat sądowniczy.
Jeśli któraś gazeta posuwała się zbyt daleko w krytyce państwa szybko zostawała zamknięta. Z drugiej strony, nie obowiązywały żadne granice w opisywaniu spraw zwykłych ludzi, skutkiem czego naruszano bezustannie dobra osobiste wielu osób, nie zważając na ich krzywdę.
Oczywiście w opinii publicznej królowały podwójne standardy. Kiedy w Poznaniu wykryto szajkę pedofilską i ustalono, iż jednym z jej klientów był wpływowy obywatel miasta, zasłużony w powstaniu wielkopolskim, ostentacyjnie podkreślający swój konserwatyzm, nie spadła na niego praktycznie żadna kara. Podobny los stał się udziałem prawie całej szajki, a dzięki temu obrotni mieszkańcy miasta szybko zorganizowali kolejną siatkę. Nikt zupełnie nie przejął się nastoletnimi ofiarami.
„Upadłe damy ...” raczej utwierdziły mnie w przekonaniu, że nie ma sensu mitologizować II RP, ponieważ nie ma czego mitologizować. W życiu publicznym panowały w dużo większej skali niż obecnie nepotyzm, kunktatorstwo i ukryta dyktatura. Sądownictwo było parodią samego siebie a bulwarówki nie stroniły od poziomu rynsztoka.
Historie opisane przez autora są ciekawe, lekturę czyta się szybko. Jednakże większość bohaterek Janickiego nie zasługuje na miano upadłych dam a raczej niemoralnych kreatur pozbawionych serca.

Lektura okazała się ciekawa, jednakże tym, co najbardziej przykuło moją uwagę, było tło dla omawianych spraw kryminalnych, a mianowicie życie II RP. W jednym z tomów „Kresowej Atlantydy” autor wspomniał o polskim deputowanym, który zginął na wakacjach z rąk terrorysty. Otóż dzięki lekturze „Upadłych dam ...” dowiedziałam się, iż ów deputowany, który po śmierci awansował do...