"W gimnazjum byliśmy z Gordonem w zasadzie najlepszymi kumplami i było git. Do czasu, aż Gordon stał się Stingiem i zaczął zarabiać coraz więcej pieniędzy będąc muzykiem, podczas gdy ja klepałem biedę jako wiecznie spłukany bukmacher". Chyba tak najlepiej James Berryman mógłby podsumować treść swoich "Opowieści z Newcastle". Z jednej strony fajnie, bo mamy tu garść soczystych anegdot z czasów szkolnych (których to edukacja w katolickim gimnazjum dostarczyła sporo). Całość opisana jest lekkim językiem, a polski przekład brzmi naturalnie, racząc nas tu i ówdzie grubszym słowem (nie uświadczymy tu zatem abstrakcyjnych zwrotów typu: "ty pieprzony urwipołciu" itp.). Z drugiej strony - z książki aż kipi zawiść kolegi znanego muzyka, że to nie jemu się w życiu udało, a właśnie Stingowi, któremu międzynarodowa kariera trochę zbyt mocno uderzyła do głowy (chociaż biorę tu poprawkę na momentami nieznośnie wręcz brytyjski sarkazm autora). Nie jest to więc publikacja nawet udająca obiektywną, a zawarte w niej historie z pewnością podkoloryzował miniony czas - niemniej jednak, jak najbardziej warta przeczytania. W tłumie typowych biografii muzycznych opartych na oklepanym schemacie: "płyta, trasa, płyta" wspomnienia Berrymana z pewnością zasługują na uwagę.

"W gimnazjum byliśmy z Gordonem w zasadzie najlepszymi kumplami i było git. Do czasu, aż Gordon stał się Stingiem i zaczął zarabiać coraz więcej pieniędzy będąc muzykiem, podczas gdy ja klepałem biedę jako wiecznie spłukany bukmacher". Chyba tak najlepiej James Berryman mógłby podsumować treść swoich "Opowieści z Newcastle". Z jednej strony fajnie, bo mamy tu garść...