Kolejny z reprezentantów zauważalnej we współczesnej czeskiej literaturze tendencji "Kobiety a Historia" - by wspomnieć tylko o Tučkovej i Katalpie. Można "Rybią krew" czytać - zgodnie z przeznaczeniem - jako bolesną i melancholijną powieść rozrachunkową, w której doświadczona przez życie 40-latka powraca w rodzinne strony, by definitywnie zabliźnić wciąż otwarte rany przeszłości (copyright: blurb generator), ale największym atutem prozy Hájíčka jest moim zdaniem jej potężna wartość dydaktyczno-poznawcza. Zarówno w nastroju utworu, jak i jego tematyce można dostrzec nić podobieństwa do klasycznego już "románu deziluze" Ivana Klímy - "Godziny ciszy". Tam starcie pozornie bezbronnego człowieka z siłami natury i wielkiej polityki zostało osadzone w depresyjnej scenerii wschodniosłowackich moczarzysk; tutaj fabuła osnuta jest wokół prywatnych dramatów mieszkańców południowoczeskich wiosek padłych ofiarą budowy elektrowni atomowej w Temelínie. A że autor w jednym z takich miejsc się wychował, to bez wątpienia wie, o czym mówi. Przyzwoite pisanie.

Kolejny z reprezentantów zauważalnej we współczesnej czeskiej literaturze tendencji "Kobiety a Historia" - by wspomnieć tylko o Tučkovej i Katalpie. Można "Rybią krew" czytać - zgodnie z przeznaczeniem - jako bolesną i melancholijną powieść rozrachunkową, w której doświadczona przez życie 40-latka powraca w rodzinne strony, by definitywnie zabliźnić wciąż otwarte rany...