Moja przygoda z "Trędowatą" rozpoczęła się, gdy pewnego dnia obejrzałam w telewizji jej ekranizację z ujmującą za serce muzyką Wojciecha Kilara. I po prostu zakochałam się w losach Stefci Rudeckiej. Nie wiedziałam, że romans może mnie tak poruszyć, a jednak. Wciąż mam przed oczami scenę, w której Stefcia i ordynat Michorowski tańczą walca, wpatrzeni w siebie, jakby świat wokół nich przestał istnieć i byli tylko oni, całkowicie zatopieni w swojej miłości..... Nie wspominając o tym, jak bardzo poruszyło mnie zakończenie. Po prostu się popłakałam.
Po obejrzeniu filmu postanowiłam przeczytać książkę. Nie rozczarowałam się, powieść jest równie romantyczna jak film, chociaż muszę przyznać, że czasami niektóre zdania raziły mnie w oczy swoją niezdarnością. Jednakże atmosfera tej historii całkowicie mnie pochłonęła. Pokochałam Stefcię za jej delikatność i wrażliwość, których wielu dzisiejszym kobietom brakuje. Waldemar zdobył moje serce swoją walecznością, gdy nie oglądając się na zdanie rodziny postanowił ożenić się z niezamożną szlachcianką. Na pierwszym miejscu stało u niego uczucie, niestety, gdy już zdawało się, że on i Stefcia będą żyli długo i szczęśliwie, honor i bezduszność arystokracji wziął górę nad szczęściem zakochanych.
Dlaczego uważam tą książkę za rewelacyjną? Bo wierzę w miłość, bezgraniczną, prawdziwą, bezwarunkową miłość, która pokona każdą przeszkodę i pozwoli dwóm sercom złączyć się na zawsze, nawet jeśli miałoby to nastąpić dopiero po śmierci. Teraz, gdy na tym świecie takich uczuć jest coraz mniej, historia Waldemara i Stefci jest dla mnie prawdziwą odskocznią od rzeczywistości. I pozostanie nią na długo.

Moja przygoda z "Trędowatą" rozpoczęła się, gdy pewnego dnia obejrzałam w telewizji jej ekranizację z ujmującą za serce muzyką Wojciecha Kilara. I po prostu zakochałam się w losach Stefci Rudeckiej. Nie wiedziałam, że romans może mnie tak poruszyć, a jednak. Wciąż mam przed oczami scenę, w której Stefcia i ordynat Michorowski tańczą walca, wpatrzeni w siebie, jakby świat...