Oj Marcinie Mellerze, Marcinie Mellerze i co ja mam z Tobą zrobić. Fajny z Ciebie chłop, chętnie bym piwko z Tobą żłopła albo poprzyglądała się przechodniom przez szybę knajpki. Ba, wysłuchałabym wszystkich Twoich opowieści, z wielką przyjemności, naprawdę. Bo styl masz świetny, reporterski, cięty żart, spostrzegawczy jesteś jak orzeł. I w ogóle leming z Ciebie całą gębą. Ale nie każ mi znowu czytać „Między wariatami”. Przebrnęłam ale z bólem i czułam się jak ślimak z domem na plecach. Uff. Ciężkie toto. Są to ewidentnie reportaże skierowane do gazet, takie skończone opowiastki, w każdej z nich jest bardzo dużo treści. Nie powiem, każda w sobie ma wartość ale wszystkie razem, tych dwa tysiące sto czterdzieści dziewięć „krótkich form”, ojej, głowa mi pęka. Gdybym je czytała jedną dziennie albo rzadziej ale ja tak nie potrafię, i tak szło mi jak po grudzie.

Nie powiem, dowiedziałam się bardzo dużo o Legii Warszawa, o karatekach z Etiopii, o SIGE w Iraku, o PKK w Turcji… mogłabym tak wymieniać i wymieniać aż do omdlenia z głodu. Ale wiele tekstów jest już bardzo nieaktualnych a opisują one ściśle określony moment „historyczny”, jakieś tu i teraz, dokładnie, ze świetnym żartem. Ale to się bardzo szybko zdewaluowało. Co w tygodniku było dobre i a propos, po kilku latach trąci myszką.

Sorry Marcin, tak to odebrałam, no ale co, na piwko skoczymy?

Oj Marcinie Mellerze, Marcinie Mellerze i co ja mam z Tobą zrobić. Fajny z Ciebie chłop, chętnie bym piwko z Tobą żłopła albo poprzyglądała się przechodniom przez szybę knajpki. Ba, wysłuchałabym wszystkich Twoich opowieści, z wielką przyjemności, naprawdę. Bo styl masz świetny, reporterski, cięty żart, spostrzegawczy jesteś jak orzeł. I w ogóle leming z Ciebie całą gębą....