Florence Welch ma dopiero 27 lat, a już jest ikoną muzyki, ikoną mody, ikoną popkultury. Czy to jednak nie zbyt wcześnie, by na rynku ukazała się jej biografia? Zespół Florence + The Machine światowy rozgłos zyskał ledwie cztery lata temu. To prawda, stało się to błyskawicznie i niemal z dnia na dzień, co może oznaczać, że mamy do czynienia z prawdziwym fenomenem. Kiedy słuchałam piosenki „Dog Days Are Over” po raz pierwszy, nie sądziłam, że wkrótce ta nikomu nieznana rudowłosa dziewczyna i jej kapela osiągną status zespołu wielbionego na całym świecie. Książka o tym fenomenie siłą rzeczy prędzej czy później musiała powstać. Powstała już teraz, być może za szybko, bo zespół ma na koncie zaledwie dwie płyty studyjne, ale nie to jest największą wadą tej książki. Jest nią natomiast postać autorki, Zoe Howe.

Jak na biografię przystało, postać Florence poznajemy od najmłodszych lat dziecięcych. Autorka daruje sobie jednak zgłębianie tego okresu i zatrzymuje się na dłużej przy latach nastoletnich Flo (jak mówią na nią fani i przyjaciele), pokazując, że już wtedy muzyka była dla przyszłej wokalistki bardzo ważna. A zaczynała od śpiewania na… pogrzebach. Jest muzycznym samoukiem. Od zawsze interesowała się raczej sztuką i rysunkiem, i to do Wyższej Szkoły Plastycznej się zapisała, lecz porzuciła ją, gdy jej kariera nabrała rozpędu. Zarzeka się jednak, że kiedyś jeszcze do niej wróci. Autorka książki już w początkowych rozdziałach wyjaśnia, skąd u Florence takie a nie inne fascynacje: śmierć, smutek, prerafaelici. Jest to możliwe dzięki wypowiedziom samej Florence, które są zgrabnie wplecione w treść. Co ważne, Howe nie skupia się wyłącznie na samej liderce grupy, pamiętając że Florence + The Machine to także inni ludzie. W książce znajdzie się miejsce i dla Isabelli Summers, która jest prawą ręką Flo, dla chłopaków z zespołu, producenta Paula Epwortha i menadżerki Maidred Nash. Ich wkład w sukces zespołu jest w końcu niebagatelny. Jednak, co oczywiste, to Florence jako wokalistka skupia na sobie całą uwagę.

Książka Howe pisana jest jak kalendarium zespołu. Autorka prowadzi nas przez kolejne koncerty, festiwale, nagrania, występy, ale i zabiera za ich kulisy, gdzie Flo nie stroni od alkoholu. No właśnie, Florence otwarcie przyznaje się w mediach, że ma słabość do alkoholu. Alkohol to także jedno z najczęściej występujących słów w książce Howe, co daje do myślenia. Niestety, autorka lekceważy problem – bo nie wahałabym się powiedzieć, że Florence ma z alkoholem problem. Zamiast spojrzeć na niewątpliwe uzależnienie Flo krytycznym okiem, Howe oko przymyka i mruga porozumiewawczo do czytelnika, jakby chciała powiedzieć, że przecież piosenkarka też człowiek. To prawda, ale czy muszę wspominać, co było przyczyną śmierci innej wybitnej wokalistki, Amy Winehouse?

Howe nie sprawdza się w roli biografki jeszcze z jednego powodu – niepotrzebnie wtrąca swoje komentarze. Można dyskutować na temat, na ile może sobie pozwolić autor biografii, ale jeśli czuje potrzebę tak wyraźnego zaznaczania swojej obecności, powinien robić to w sposób mądry i nie odbierający czytelnikowi przyjemności z lektury. Tego Howe musi się jeszcze nauczyć. Autorka obdarza zbędnym, nic nie wnoszącym komentarzem prawie każdą z licznych wypowiedzi Florence. Widać w niej uwielbienie dla artystki, bezkrytyczny podziw i sympatię. Brak dystansu rzutuje jednak na jakość jej książki. Florence widziana jej oczami wydaje się być zwykłą trzpiotką, dziewczyną, która żyje spontanicznie i z dnia na dzień, wciąż zaskoczona swoim sukcesem i tym, co się jej przytrafia. Oczywiście, sporo mówi się w tej książce o emocjach, bo to one mają wpływ na teksty Florence, ale wydaje się, że tak naprawdę niewiele one Howe interesują. Płyty Florence inspirowane są związkiem ze Stuartem Hammondem, jednak o tym związku również niewiele się dowiadujemy. Trudno więc oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z biografią nieco ugładzoną, pisaną trochę pod dyktando i pewne kwestie zamiatającą celowo pod dywan.

Nie oznacza to jednak, że nie dowiemy się z niej kilku interesujących faktów: z kim przyjaźni się Florence (a są to oczywiście wielcy świata show – biznesu), co ją inspiruje, albo tego, że nie ma e-maila i nie twittuje, w przeciwieństwie do wielu swoich koleżanek po fachu. Howe przytacza też wypowiedzi wielu osób z muzycznego środowiska, które tłumaczą, w czym tkwi fenomen urodzonej w Holandii (tak! kto by pomyślał) artystki.

Wad nie jest pozbawione samo tłumaczenie książki. Choć nie czytałam oryginału, pewne fragmenty wydają się być przełożone na język polski zbyt wprost. Słownictwo tej książki zresztą nie jest górnolotne, co aż tak bardzo nie przeszkadza, jednak określenie „giczoły” (nogi) to zdecydowana przesada. Trzeba o tym wspomnieć, bo niestety coraz częściej polskie tłumaczenia książek boleśnie kuleją. Na szczęście w całej książce jest tylko jeden (aż jeden!) błąd ortograficzny.

Historia Florence + The Machine tak naprawdę dopiero się rozkręca. Zdecydowanie więcej przed zespołem, niż za nim. W przyszłości książka Zoe Howe może mieć większą wartość niż dzisiaj, jednak dla fanów Florence Welch jest to lektura, do której nie trzeba ich przekonywać, a zniechęcanie też nic nie pomoże. Przeczytać na pewno nie zaszkodzi, ale satysfakcja nie jest gwarantowana.

Malwina Sławińska