Czy trzeba reklamować nazwisko Remarque? Nie, zdecydowanie nie. Ja zakochałam się w autorze po przeczytaniu „Łuku Triumfalnego”. Skłamałabym gdybym powiedziała, że tylko w autorze, pokochałam także głównego bohatera i dzięki niemu zasmakowałam w calvadosie. Książka odegrała bardzo znaczącą rolę w moim życiu i chyba tego samego spodziewałam się sięgając po „Trzech Towarzyszy”. Klimat i forma, owszem urzeka, można powiedzieć, że jak zwykle, ale nie powaliła mnie na kolana, może przez to, że zbyt wiele oczekiwałam?

Trzej Panowie, przyjaciele, partnerzy biznesowi. Każdy z nich jest innym typem, ale chyba każdy z nich równie sympatyczny i indywidualny. Autor jednak postanowił skupić się na Robbim, jego sobie upodobał i to jego losami postanowił uraczyć czytelnika. W ciągu dnia Robbi wraz ze swoimi towarzyszami prowadzi warsztat samochodowy, nocą zaś staje się kimś zupełnie innym. Pogrywa na pianinie i nie stroni od alkoholu, używek i towarzystwa, damskiego także.

Pewnego dnia na swojej drodze spotyka bardzo tajemniczą kobietę, Pat, która intryguje, wzbudza ciekawość, a jednocześnie przywołuje dość dziwne i nowe uczucia. Pat odgrywa bardzo znaczącą rolę w życiu Robbiego. Zapełnia pustkę, uczy miłości, pięknej miłości i pokazuje jak faktycznie można żyć.

Niestety… a może „stety”? Remarque nie pozwolił sobie na poprowadzenie życia bohaterów w sielankowy sposób. Dodał smaczku, pikanterii i swego rodzaju tragedii wystawiając ową miłość na wielką próbę, próbę, z którą muszą zmierzyć się bohaterowie razem z czytelnikiem. Zdecydowanie nie jest to takie proste jakby się mogło wydawać, ponieważ autor ma niebywałą zdolność tworzenia bohaterów w taki sposób, że czytający nie potrafi na zimno spojrzeć na opisywana historię. Zbyt mocno wczuwa się w losy bohaterów i każda porażka boli, każda wątpliwość włącza myślenie, a każda radość faktycznie cieszy i sprawia satysfakcję.

„Trzej Towarzysze” może nie staną się moją ulubioną książką Remarqua, ale z pewnością pozostaną w mojej pamięci. Z wielką przyjemnością pławiłam się w doskonałym i niepowtarzalnym stylu i języku autora, napawałam się doskonałą kreacją bohaterów, ich romantyczną postawą oraz tym, co potrafią tworzyć tylko nieliczni, klimat, który odczuwa się każdą częścią organizmu. Uruchamia smak, węch budząc wyobraźnię i marzenia.

Klasa, wielka klasa, której wcale nie trzeba reklamować. Nie mogę nikogo na siłę zachęcić, ale dobrowolne sięgnięcie po Remarqua gwarantuje niesamowite doznania i niepowtarzalne wspomnienia, które na zawsze łączą z bohaterami jego książek. 

Iwona Migowska