Lem, Lema, Lemowi, z Lemem, o Lemie. O Lem!!! To brzmi prawie jak mantra. Opowiadania zawarte w tym tomie są tak znakomite, tak smakowite, tak odżywcze, tak zabawne, tak mądre, tak pouczające... a tematy wielkie podane w formie wprawiającej moje szare komórki w taniec świętego Wita.
Można powiedzieć, że Lem nawraca ciągle do trapiących go problemów: tajemnicy naszego stworzenia, możliwości poruszania się w czasie i jego konsekwencji, skutków mechanizacji i cyfryzacji (jak byśmy raczej dzisiaj powiedzieli), przerostu informacji we współczesnym świecie, roli błędu w procesie stworzenia świata i człowieka. Zadaje pytania fundamentalne: skąd pochodzimy? kto nas stworzył? po co tu jesteśmy? czy dobrze tą naszą przelotną obecność na tym świecie wykorzystujemy? co po sobie zostawimy? Lem jest dla mnie takim mentorem, natrętem, który zmusza do stawiania sobie tych pytań ciągle na nowo.
To bezsprzecznie jeden z największych i najważniejszych polskich pisarzy, na równi z Gombrowiczem, czy Miłoszem. Niestety chyba też najbardziej dzisiaj w przestrzeni publicznej zapomniany. A powinien być na liście lektur szkolnych, bardziej by się tam przydał niż "Wierna rzeka" Żeromskiego, pozytywistyczne nowelki, czy dzieła wszystkie Karola Wojtyłły. Z całym szacunkiem!

Lem, Lema, Lemowi, z Lemem, o Lemie. O Lem!!! To brzmi prawie jak mantra. Opowiadania zawarte w tym tomie są tak znakomite, tak smakowite, tak odżywcze, tak zabawne, tak mądre, tak pouczające... a tematy wielkie podane w formie wprawiającej moje szare komórki w taniec świętego Wita.
Można powiedzieć, że Lem nawraca ciągle do trapiących go problemów: tajemnicy naszego...