"Byłam taka zmęczona bólem. Zmęczona walką. Zmęczona poczuciem winy, które nigdy nie da mi spokoju. I żalem z powodu niemożności zmiany tego, co już się stało. Nie chciałam tego życia. Tyle razy słyszałam, że nie powinno mnie być na świecie, aż w końcu zapragnęłam, by to była prawda."

Autodestrukcja to chyba najlepsze słowo na określenie tego, co Emma ze sobą robi... Czuje pustkę, którą chciałaby zapełnić. I przede wszystkim ból, który chce znieczulić... Odsuwa się od wszystkich, ucieka z lęku, że będzie ranić i niszczyć każdego, z kim się zetknie. I pije - czyli robi dokładnie to, co jej matka.

Trzeci tom trylogii w niczym nie jest gorszy od poprzednich - ciężko się od niego oderwać i naprawdę bardzo chcemy, by wszystko skończyło się dobrze.

Długo więc nie mogłam sobie uświadomić, czemu ta naprawdę bardzo dobra seria nie stanie się moją ulubioną... I dlaczego jestem pewna, że nie będę chciała ponownie jej czytać. Nagle zrozumiałam - bohaterka! Niestety nie zdołałam polubić Emmy nawet na chwilę. Owszem, przeżyła straszne rzeczy, a mimo to nie budziła mojego współczucia. Nigdy też i w żadnej sytuacji nie podejmowałabym takich decyzji jak ona, więc w ogóle nie byłam w stanie się z nią utożsamić. Przykro mi to pisać, ale wydała mi się po prostu...niesympatyczna. Nie chodzi nawet o to, że mogłabym w wielu momentach potępić jej postępowanie - zwyczajnie Emmy nie lubię i tyle. A przecież często lubimy powieściowe postaci, które nie do końca są dobre i szlachetne, więc to nie ocena jej czynów zdecydowała o tym moim braku sympatii. Tak się po prostu stało.

Ale może Wy Emmę polubicie? Warto przeczytać i sprawdzić - to nie będzie czas stracony.

"Byłam taka zmęczona bólem. Zmęczona walką. Zmęczona poczuciem winy, które nigdy nie da mi spokoju. I żalem z powodu niemożności zmiany tego, co już się stało. Nie chciałam tego życia. Tyle razy słyszałam, że nie powinno mnie być na świecie, aż w końcu zapragnęłam, by to była prawda."

Autodestrukcja to chyba najlepsze słowo na określenie tego, co Emma ze sobą robi... Czuje...