Mam wrażenie, że czytam kolejne części tej sagi wyłącznie z przyzwyczajenia. Postacie są tak strasznie irytujące, że momentami nie da się tego przecierpieć. Już nawet nie wspominam z jaką bezsensownością została potraktowana akcja z Anną. I ciągle ci naziści, pani Camilla ma chyba jakiś uraz na tym tle, bo wplata te wątki uparcie do swoich książek, oczywiście stawiając tylko dwie przeciwstawne strony - dobrzy miłośnicy imigrantów i źli naziści (bo jako tacy zostali przedstawieni wszyscy którym nie podoba się polityka imigracyjna Szwecji), a nie zapominajmy że są imigranci, którzy rzeczywiście pracują i prowadzą normalne życie, ale i tacy, którzy stwarzają zagrożenie. Wiem, że książka powstała już jakiś czas temu, ale ciekawa jestem czy poglądy pani Lackberg choć trochę się zmieniły chociażby po ataku terrorystycznym we Francji. No cóż, wracając do książki - nie podobała mi się. Przeciągana, "cudowna" Erika która za punkt honoru uważa prześcignięcie policji w rozwiązaniu zagadki, do tego stopnia, że ucieka się nawet do kradzieży ("znaleziona" kartka), czy też do tego by nie informować Patrika o istotnych sprawach, nie tylko dla śledztwa ale też dla bezpieczeństwa ich rodziny, na której tak jej podobno zależy. Postać Ebby potraktowana powierzchownie, a cała historia wymyślona jakby na szybko.

Mam wrażenie, że czytam kolejne części tej sagi wyłącznie z przyzwyczajenia. Postacie są tak strasznie irytujące, że momentami nie da się tego przecierpieć. Już nawet nie wspominam z jaką bezsensownością została potraktowana akcja z Anną. I ciągle ci naziści, pani Camilla ma chyba jakiś uraz na tym tle, bo wplata te wątki uparcie do swoich książek, oczywiście stawiając...