Zabierając się do tej lektury miałam mieszane uczucia. Czytałam wiele opinii na jej temat, tych pozytywnych i tych negatywnych. Z jednej strony podobał mi się fakt, że przypomnę sobie serial z dzieciństwa „Czarodziejki”. Ale budziło to we mnie pewne obawy, czy aby nie będzie to książka napisana na podstawie serialu. A jak jest naprawdę?

Katy jest zwykłą nastolatką, przynajmniej tak sądzi. Wraz z przyjaciółmi Chrisem i Wyatt’em spędza mnóstwo czasu. Ale czym bliżej piętnastych urodzin dziewczyny, tym więcej nastolatka ukradkiem się dowiaduje, podsłuchując rozmowy kuzynek. Mimo, że nic z tego nie rozumie, czuje, że w tym wszystkim chodzi o nią. Gdyby tylko znała prawdę z przed czternastu lat, która tak dobrze ukrywały przed nią jej kuzynki. Po co te wszystkie kłamstwa i jak poradzi sobie Katy z prawdą? Co stanie na jej drodze i jakie przeszkody wraz z przyjaciółmi będzie musiała pokonać?

Bardzo dobrze pamiętam serial „Czarodziejki”. Wielokrotnie go oglądałam i śledziłam losy trzech sióstr. Ich walka z demonami była emocjonując, a same dary które posiadały, były dla mnie marzeniem, jako małej dziewczynki. A tak, miałam bujną wyobraźnię. Z czasem ta fascynacja minęła, ale miło wspominam tamte czasy. Gdy przeczytałam recenzję, tej książki motyw przypomnienia sobie dzieciństwa był bardzo kuszący. Ale zaczynając czytanie motyw „Czarodziejek” skutecznie mnie odstraszał. Było to dla mnie przereklamowane. Mimo trudnych początków, jednak coś mnie urzekło w tej historii.

Pomijając fakt, że podobieństwo do serialu „Czarodziejki” jest bardzo duże, autorka miała świetny pomysł, na dobrą książkę. Ale niestety postacie, a mianowicie trzy siostry, nazywają się identycznie jak te w serialu. Co chyba nie było najlepszym posunięciem. Nie wiem czym kierowała się autorka, ale jak już kierowała się motywem serialu to uważam, że powinna zostać przy pierwowzorze jeśli chodzi o trzy siostry. Kolejną sprawą są prawa autorskie, twórców serialu. Muszę zaznaczyć, że nie znam się na prawach autorskich, ale dla mnie jest tutaj coś nie tak. Ale wszystko możliwe, ze takie sytuacje są dozwolone. Samo podobieństwo do serialu bardzo rzucało mi się w oczy i bynajmniej dla mnie było bardzo irytujące. Jednak wolałabym, aby książka nie była tak mocno związana z serialem.

Ale przejdźmy do dalszej części książki tej już bardziej pozytywnej. Na całe szczęście, czym w głąb lektury, tym co raz bardziej książka zaczyna intrygować. Po kiepskim początku, zostałam wciągnięta w bardzo fascynujący świat, który już do samego końca trzymał w napięciu i nie zdradzał swoich tajemnic. Co do samych bohaterów, nie było wielu szans im się przyjrzeć. Najwięcej jest wiadomo na temat Katy, opis reszty postaci składa się do samego wyglądu, cechy charakteru są za mało opisane. I tylko w niektórych momentach można się domyślać kto dysponuje jakim charakterem. Ale pozostają to tylko domysły. Najbardziej do gustu przypadł mi sam tytułowy Łowca i zadziorna Katy. Mimo braku doświadczenia w walce starała się nie okazywać strachu i walczyć do końca.

Same sceny walk zostały spłycone, nie ma tu walk rozpisanych na kilku kartkach, wręcz jest to parę zdań czasami strona. Brakowało mi większego rozbudowania akcji, całość była przyspieszona i nie dostarczała czytelnikowi zbyt wielu informacji. Warto wspomnieć, że jest to debiut autorki. Moim zdaniem, gdyby autorka odeszła od pierwotnego wzoru i porzuciła motyw serialu, książka byłaby naprawdę świetna. Autorka ma naprawdę duży potencjał i wyobraźnię. Czas pokaże czym nas jeszcze zaskoczy. Mimo wszystko czekam na drugi tom książki. I trzymam kciuki za autorkę.

Muszę jeszcze wspomnieć, że w tym wszystkim czegoś mi brakowało. Czułam po prostu niedosyt. Czegoś było za mało. Czego? Właśnie nie mogę tego sprecyzować. Może to te zakończenie, które pozostawiło po sobie tylko zdziwienie i nic nie wniosło ciekawego. A może to po prostu chęć na poznanie dalszych losów dziewczyny i jej przyjaciół. Nie wiem. Z czasem się to okaże.

Agnieszka Michalska zaczęła swoją przygodę pisarską w wieku trzynastu lat. W tedy zrodził się pomysł na „Łowcę demonów”. Niestety, jej zapiski trafiły do szuflady i dopiero po kilku latach znowu do nich wróciła. Dzięki temu zadebiutowała w lipcu 2013 roku. Pochodzi z Czempina i ma zaledwie dziewiętnaście lat. Pisarstwo jest jej powołaniem, a wydanie książki było wielkim marzeniem, które udało się spełnić.


Moja ocena: 5/10

Zabierając się do tej lektury miałam mieszane uczucia. Czytałam wiele opinii na jej temat, tych pozytywnych i tych negatywnych. Z jednej strony podobał mi się fakt, że przypomnę sobie serial z dzieciństwa „Czarodziejki”. Ale budziło to we mnie pewne obawy, czy aby nie będzie to książka napisana na podstawie serialu. A jak jest naprawdę?

Katy jest zwykłą nastolatką,...