Tajemnicą poliszynela jest, że gdy w tytule książki (lub raczej ,,ksionszki") pojawia się gejsza, nie może z niej wyjść nic dobrego. ,,Wyznania gejszy"? Skończyły się pozwaniem autora do sądu. ,,Blond gejsza"? O tej wolałabym nie pamiętać. ,,Biała gejsza"? Bardziej męczyłam niż czytałam.

W każdym razie, ,,Szklane gejsze" nie odbiegają zbytnio od schematu, który streściłam wyżej. Tylko dwie postacie są w stanie jakoś bardziej do siebie przekonać, bo główna bohaterka jest tak papierowa, że to literalnie boli. Wiemy jedynie skąd pochodzi, że ma rude włosy i szramy na ciele. Obsesję na punkcie znalezienia swojej przyjaciółki również, mimo że widziały się...lata temu. Tak. Nie wyciąga nauki ze swoich błędów i wykazuje się kompletną ignorancją, jeśli chodzi o japońską kulturę.

Dodam jeszcze, że książka pokazuje realia ,,mizu shōbai", czyli tzw. ,,wodnego biznesu", ale pomimo podjęcia tak - jakby nie było - trudnej tematyki, po prostu trudno ją zdzierżyć. Zwłaszcza w okolicach końca, brak facepalma jest niemożliwy. Potwierdzone info.

W skrócie: nie czytać, a ze stron powieści lepiej zrobić wspomniane w niej papierowe żurawie, bo może jednak komuś przyniosą szczęście - czytanie niekoniecznie.

Tajemnicą poliszynela jest, że gdy w tytule książki (lub raczej ,,ksionszki") pojawia się gejsza, nie może z niej wyjść nic dobrego. ,,Wyznania gejszy"? Skończyły się pozwaniem autora do sądu. ,,Blond gejsza"? O tej wolałabym nie pamiętać. ,,Biała gejsza"? Bardziej męczyłam niż czytałam.

W każdym razie, ,,Szklane gejsze" nie odbiegają zbytnio od schematu, który streściłam...