Z dystansem podchodzę do książek nadmiernie ociekających entuzjazmem, które rzekomo mają pomóc mi odnaleźć w życiu sens, szczęście, garnek złota na końcu tęczy oraz lampę Alladyna. Alergicznie reaguję na nadmiar pseudo motywacyjnych sentencji. Pewnie, pozytywne myślenie jest ważne, gdy chce się osiągnąć sukces, ale inne czynniki też są ważne. Przede wszystkim działanie, a odnoszę wrażenie, iż w takich poradnikach zapomina się o nim. Cóż więc skłoniło mnie, aby dać szansę „Wstań i jedź”? Ciekawość, chęć przekonania się, czy moja niechęć faktycznie jest uzasadniona i kto wie, może potrzeba pozytywnego akcentu w danym dniu. I tak oto wypożyczyłam ją i w ten sposób rozpoczęła się moja krótka przygoda z mówcami motywacyjnymi.

Autorami i zarazem bohaterami „Wstań i jedź” jest młode małżeństwo, Gosia i Łukasz. Poznajemy ich całą życiową drogę, którą musieli przejść, aby spotkać się i być szczęśliwymi robiąc to, o czym zawsze marzyli. Aby to osiągnąć, musieli wiele nauczyć się o sobie i o świecie. Pokonać liczne przeszkody i własne słabości – fizyczne jak i duchowe. Niepełnosprawność Łukasza nie przekreśliła jego marzeń. Wręcz paradoksalnie uczyniła go silniejszym. Gdy kolejne marzenie spełniło się, zapragnęli pomóc innym w realizacji ich postanowień. Postanowili pokazać, że chcieć to faktycznie móc. Że wiara w siebie potrafi zdziałać cuda i warto pielęgnować w sobie wizję zrealizowania swoich marzeń. Tak w skrócie można opisać historię zawartą w „Wstań i jedź”.

Historia całkiem ciekawa, nawet inspirująca. Najciekawszy był dla mnie ostatni rozdział, który zawierał najwięcej konkretów. Pokazywał krok po kroku poczynania Gosi i Łukasza w realizacji ich projektu. Z środkowej części książki spokojnie mogłabym zrezygnować. Niech mi wybaczy ten, który poczuje się urażony, ale dla mnie część motywacyjna (Rozdział 3 – W drodze na szczyt) to zwyczajny bełkot. Ponad 20 stron powtarzania w kółko tego samego i wałkowania tych samych treści innymi słowami. Naprawdę, zrozumiałabym za pierwszym razem. Wystarczyłyby mi 2-3 strony, ale 20? Dla mnie to było zbyt wiele. Powiem więcej - historia autorów broni się sama. Jest motywująca i bez tych wszystkich prawd i mądrości. Żeby nie było, że tylko narzekam – książka w jakimś stopniu pozytywnie wpłynęła na moje myślenie. Nawet spojrzałam na swoje działania z innej perspektywy i podjęłam kolejne. Ale jak już wspomniałam – do tych zmian wystarczyłaby mi ostatnia część „Wstań i jedź”. Utwierdziłam się w przekonaniu, że literatura tego typu nadal nie jest dla mnie lekkostrawna. I tak oto wstałam i pojechałam… do biblioteki, aby zwrócić książkę. I choć w pierwszej chwili przypisałam jej odpowiednią ilość gwiazdek, to ostatecznie recenzję zostawię bez oceny. Z szacunku do tego, czego dokonał Łukasz. Pokazał , że niepełnosprawność nie musi oznaczać rezygnacji z marzeń. I to jest ważne przesłanie, szczególnie dla tych, których z własną słabością fizyczną mierzą się na co dzień.

Z dystansem podchodzę do książek nadmiernie ociekających entuzjazmem, które rzekomo mają pomóc mi odnaleźć w życiu sens, szczęście, garnek złota na końcu tęczy oraz lampę Alladyna. Alergicznie reaguję na nadmiar pseudo motywacyjnych sentencji. Pewnie, pozytywne myślenie jest ważne, gdy chce się osiągnąć sukces, ale inne czynniki też są ważne. Przede wszystkim działanie, a...