Salman Rushdie to już niemal legenda. Jeden z nielicznych żyjących pisarzy, który miejsce w panteonie klasyków ma zapewnione awansem. Taka jest siła kontrowersji najsłynniejszej jego książki - Szatańskie wersety. Zakazy publikacji tej pozycji i zaoczny wyrok śmierci wydany na autora przez szyickiego przywódcę religijnego Chomeiniego,w efekcie pozytywnie przyczyniły do rozwoju kariery Rushdiego.

Wracając do Ziemi pod jej stopami. Mam w głowie chaos. Brakuje mi w tej książce porządku, jest przegadana w sposób wręcz obezwładniający. Słowa, słowa, słowa. Kakofonia słów, z których większość jest zupełnie niepotrzebna dla opowiadanej historii. Szumiały mi w głowie te słowa i gubiłam się w ich gąszczu balansując pomiędzy całkowitym znudzeniem, a poczuciem, że jednak jest w tej książce coś co nie pozwala jej porzucić bez ukończenia. Odwołując się do klasyków z innej branży można powiedzieć, że Ziemia....nie jest niewątpliwie literackim odpowiednikiem harmonijnych symfonii Beethovena, ale już takiej Pieśni o Ziemi Mahlera i owszem.

O czym w ogóle jest ta książka? To dosyć niejasna opowieść o dwójce pokrętnie zakochanych w sobie głównych bohaterów, którzy jednoczą siły muzyczne i osiągają światowy sukces. Ta opowieść snuta z punktu widzenia trzeciego bohatera - znajomego muzykującej pary i fotografa z zamiłowania i zawodu - rozwija się dosyć meandrycznie i stanowi raczej tło dla przemyśleń Rushdiego na tematy rozmaite, tak czy owak związane z człowiekiem we współczesności. Te przemyślenia czasami są bardzo trafne, innym razem mocno przesadzone i udziwnione. Stopień rozmemłania głównych bohaterów i ich psychicznych zawirowań, często wypada w książce mocno nieautentycznie i sztucznie.

Bywają książki, w których opisywane w nich postacie i zdarzenia niemal żyją, są namacalne, prawdziwe, soczyste, wciągające i są takie jak ta, którą czyta się z dużym dystansem i poczuciem fałszu. Bohaterowie Rushdiego są płascy jak obrazki wycięte z kolorowych magazynów. Pomijając jednak tę niedogodność, muszę stwierdzić, że jednak warto sięgnąć po tę powieść i zanurzyć się w dziwnym na poły hinduskim, na poły zachodnim świecie wykreowanym specyficznym językiem pisarza. Warto, bo na tle głównego, miernego nurtu literatury współczesnej to jednak mimo wszystko arcydzieło.

Przed zabraniem się do czytania polecam mocną kawę, bo wartko to się nic nie potoczy, a sen nie toleruje literackich dłużyzn.

Salman Rushdie to już niemal legenda. Jeden z nielicznych żyjących pisarzy, który miejsce w panteonie klasyków ma zapewnione awansem. Taka jest siła kontrowersji najsłynniejszej jego książki - Szatańskie wersety. Zakazy publikacji tej pozycji i zaoczny wyrok śmierci wydany na autora przez szyickiego przywódcę religijnego Chomeiniego,w efekcie pozytywnie przyczyniły do...