Przecudowna rzecz sięgająca poza granice gatunku.

Przecudowna rzecz sięgająca poza granice gatunku.

Historia z dużym potencjałem, ale totalnie przegadana. Jakby wyciąć połowę tych dłużących się przemyśleń i dywagacji narratora, czytałoby się zdecydowanie lepiej i całość dostałaby ode mnie lepszą ocenę. A tak, niestety, przysypiałam często podczas lektury, co zmusiło mnie do oszczędnego dawkowania tej "przyjemności". Oczywiście książka nie jest pozbawiona plusów: ciekawa koncepcja alternatywnego świata, postacie wyraziste, fantastycznie dobrany tytuł. Nawet niektóre myśli czy idee narratora ciekawe i zmuszające do zastanowienia. Szkoda, że tak łatwo gubią się w natłoku niepotrzebnych wynurzeń.

Historia z dużym potencjałem, ale totalnie przegadana. Jakby wyciąć połowę tych dłużących się przemyśleń i dywagacji narratora, czytałoby się zdecydowanie lepiej i całość dostałaby ode mnie lepszą ocenę. A tak, niestety, przysypiałam często podczas lektury, co zmusiło mnie do oszczędnego dawkowania tej "przyjemności". Oczywiście książka nie jest pozbawiona plusów: ciekawa...

Salman Rushdie – „Ziemia pod jej stopami”

U podłoża wielkich karier spoczywają wielkie tragedie i kłamstwa.
Narratorem powieści jest fotograf Umid Merchand, znany jako Raj. Zawodowy start wiąże go z kłamstwem, które odkupi ostatnim zdjęciem Winy. Tak jak w przypadku Dzieci Północy i tym razem zaczniemy od Bombaju. To rodzinne miasto Salmana Rushdiego, z którym wiążą go powroty.

Stąd pochodzą również główni bohaterowie „Ziemi”. Ormaus Kama i jego brat Cyrus, sir Dariusz Kserkses i Lady Spenta, V.V. Merchand i Amir Merchand (ale nie krewni),ich syn Umid, także arcybarwana postać Śri Pilu Dudwahli wraz ze świtą.


Wina Apsara to odrębna para kaloszy. Wychowywała się na głębokiej, zabitej dechami prowincji w Stanach. Któregoś dnia, kiedy córka wyszła do lasu pośpiewać, jej matka zarżnęła całą swoją rodzinę plus kozy po czym sama powiesiła się na belce od stodoły. Wina miała stos powodów, by wyrzec się rodziny i u szczytu sławy utrzymywała że jej rodzicami są bogopodobne, androginiczne istoty przybyłe z kosmosu na srebrnych rydwanach i jedna z nich wypchnęła Winę przez pępek w świat.

Ormus Kama jest bratem zmarłego w połogu Gajomarta. To ów bliźniak podpowiada mu na ucho melodie wyprzedzając hity Beatlesów, Dylana, czy Presleya. Po wypadku w Anglii, Ormus żył będzie z przepaską na oku. Dzięki niej z wewnętrznego innoświata wydobędzie swoje najpotężniejsze hity.

Oba nazwiska nie są bez znaczenia. W Hinduizmie, Kama to imię boga miłości. Apsara to żeńska istota półboska, wiecznie młoda i piękna, służy bogom jako tancerka i kurtyzana.

Połączą się w VTO – Wina i jej nieziemski głos oraz Ormusowe, nie z tego świata kompozycje.

Po raz kolejny Rushdiemu udaje się sztuczka łączenia świata realnego z wymyślonym, ezoterycznym i półboskim. Kanwą do napisania książki jest jednak mit - historia Eurydyki, którą Wergiliusz niezwyczajnie zamieszcza w 76 skrzących się wersach.

Wersja Rushdiego jest równie (i)skrząca.

Ps. Najbardziej ciekaw byłem uroku Cyrusa Kamy, cichego zabójcy- filozofa, więziennego guru.

Ps2. I jeszcze dawka talentu autora jako autora tekstów (wykorzystanego poźniej przez Bono z U2 w hicie Ground beneath her feet")
"przez całe życie czciłem ją
urodę głos i ducha między nami
poprzez nią czciłem świata sens
ziemię pod jej stopami"

Salman Rushdie – „Ziemia pod jej stopami”

U podłoża wielkich karier spoczywają wielkie tragedie i kłamstwa.
Narratorem powieści jest fotograf Umid Merchand, znany jako Raj. Zawodowy start wiąże go z kłamstwem, które odkupi ostatnim zdjęciem Winy. Tak jak w przypadku Dzieci Północy i tym razem zaczniemy od Bombaju. To rodzinne miasto Salmana Rushdiego, z którym wiążą go...

Ten barokowy postmodernizm jakoś nie trafił u mnie na swój czas.
Obezwładniający pęd, duszący przepych i migrenogenny słowotok obezwładnił moją potrzebę spokoju i wyciszenia i nie pozwolił docenić jej tak, jak na to zasługuje.

Wielka powieść, w wielu miejscach profetyczna (vide World Trade Center) i genialna. Cudowne źródło inspiracji dla jednej z najlepszych (i najbardziej niedocenionych) piosenek U2.

Ten barokowy postmodernizm jakoś nie trafił u mnie na swój czas.
Obezwładniający pęd, duszący przepych i migrenogenny słowotok obezwładnił moją potrzebę spokoju i wyciszenia i nie pozwolił docenić jej tak, jak na to zasługuje.

Wielka powieść, w wielu miejscach profetyczna (vide World Trade Center) i genialna. Cudowne źródło inspiracji dla jednej z najlepszych (i...

Nic nie mogę zarzucić - widać rasowego pisarza, znającego ludzi, spostrzegawczego, wnikliwego, bystrego, operującego bogatym językiem, obdarzonego wyobraźnią. Muzyka i miłość jako tematy przewodnie, podane dramatycznie i interesująco. I teraz to ale...Ale jakoś nie przykuła mnie ta książka do siebie, nie wciągnęła tak, aby zabrać dech. Czyta się bardzo dobrze, ale gdy odkładałem tę książkę na chwilę, nie czułem aż takiej potrzeby, by zaraz do niej wrócić. Może za gęsta, za bardzo przegadana, za błyskotliwa:) Może nie wyczułem szerszej perspektywy poza prowadzeniem narracji.

Nic nie mogę zarzucić - widać rasowego pisarza, znającego ludzi, spostrzegawczego, wnikliwego, bystrego, operującego bogatym językiem, obdarzonego wyobraźnią. Muzyka i miłość jako tematy przewodnie, podane dramatycznie i interesująco. I teraz to ale...Ale jakoś nie przykuła mnie ta książka do siebie, nie wciągnęła tak, aby zabrać dech. Czyta się bardzo dobrze, ale gdy...

Salman Rushdie to już niemal legenda. Jeden z nielicznych żyjących pisarzy, który miejsce w panteonie klasyków ma zapewnione awansem. Taka jest siła kontrowersji najsłynniejszej jego książki - Szatańskie wersety. Zakazy publikacji tej pozycji i zaoczny wyrok śmierci wydany na autora przez szyickiego przywódcę religijnego Chomeiniego,w efekcie pozytywnie przyczyniły do rozwoju kariery Rushdiego.

Wracając do Ziemi pod jej stopami. Mam w głowie chaos. Brakuje mi w tej książce porządku, jest przegadana w sposób wręcz obezwładniający. Słowa, słowa, słowa. Kakofonia słów, z których większość jest zupełnie niepotrzebna dla opowiadanej historii. Szumiały mi w głowie te słowa i gubiłam się w ich gąszczu balansując pomiędzy całkowitym znudzeniem, a poczuciem, że jednak jest w tej książce coś co nie pozwala jej porzucić bez ukończenia. Odwołując się do klasyków z innej branży można powiedzieć, że Ziemia....nie jest niewątpliwie literackim odpowiednikiem harmonijnych symfonii Beethovena, ale już takiej Pieśni o Ziemi Mahlera i owszem.

O czym w ogóle jest ta książka? To dosyć niejasna opowieść o dwójce pokrętnie zakochanych w sobie głównych bohaterów, którzy jednoczą siły muzyczne i osiągają światowy sukces. Ta opowieść snuta z punktu widzenia trzeciego bohatera - znajomego muzykującej pary i fotografa z zamiłowania i zawodu - rozwija się dosyć meandrycznie i stanowi raczej tło dla przemyśleń Rushdiego na tematy rozmaite, tak czy owak związane z człowiekiem we współczesności. Te przemyślenia czasami są bardzo trafne, innym razem mocno przesadzone i udziwnione. Stopień rozmemłania głównych bohaterów i ich psychicznych zawirowań, często wypada w książce mocno nieautentycznie i sztucznie.

Bywają książki, w których opisywane w nich postacie i zdarzenia niemal żyją, są namacalne, prawdziwe, soczyste, wciągające i są takie jak ta, którą czyta się z dużym dystansem i poczuciem fałszu. Bohaterowie Rushdiego są płascy jak obrazki wycięte z kolorowych magazynów. Pomijając jednak tę niedogodność, muszę stwierdzić, że jednak warto sięgnąć po tę powieść i zanurzyć się w dziwnym na poły hinduskim, na poły zachodnim świecie wykreowanym specyficznym językiem pisarza. Warto, bo na tle głównego, miernego nurtu literatury współczesnej to jednak mimo wszystko arcydzieło.

Przed zabraniem się do czytania polecam mocną kawę, bo wartko to się nic nie potoczy, a sen nie toleruje literackich dłużyzn.

Salman Rushdie to już niemal legenda. Jeden z nielicznych żyjących pisarzy, który miejsce w panteonie klasyków ma zapewnione awansem. Taka jest siła kontrowersji najsłynniejszej jego książki - Szatańskie wersety. Zakazy publikacji tej pozycji i zaoczny wyrok śmierci wydany na autora przez szyickiego przywódcę religijnego Chomeiniego,w efekcie pozytywnie przyczyniły do...

Mijał 10 rok życia Salman Rushdiego w zagrożeniu, ukryciu po ogłoszonej w 14.02.1989 fatwie i po aktach palenia „Szatańskich wersetów”. To czas, w którym urodzi mu się drugi syn Milan i umrze na raka pierwsza żona Clarissa, matka jego pierwszego syna Zafira. Kończył się dwudziesty wiek. „ W jego myślach powoli, obracał się trójkąt, na którego trzech wierzchołkach znajdowały się sztuka, miłość i śmierć.”* -napisze w autobiografii.W tym czasie częściowo w Londynie, a częściowo na Long Island Rushdie pisał powieść „ Ziemia pod jej stopami”.
Świat w tej historii kręci się wokół Winy Apsary. Urodzona w stanie Wirginia jako Nissa Shetty po tragediach rodzinnych ląduje u krewnych w Bombaju. Tam spotyka swoją miłość - Ormusa Kamę. Bohaterowie nawzajem wyciągają się z piekieł, „innoświatów”, tracą się i odnajdują w wielkich metropoliach: Bombaju, Londynie, Nowym Jorku. On komponuje i pisze teksty; ona śpiewa. „On to rock, ona roll”**. Napędzani przysięgą wstrzemięźliwości budują swoją legendę na wszystkich kontynentach.
Coś jednak w tym związku nie gra, on nie całkiem należy do tego świata.
„ (...)Liryczni poeci/
Mają zwykle, jak wiedział, zimne serca/
To niemal warunek. Doskonałość sztuki/
Otrzymuje się w zamian za takie kalectwo/

Tylko jej miłość ogrzewała go, uczłowieczała”***

Całą historię poznajemy za sprawą Umida Merchanta zwanego Raj czyli Nadzieja. Młodszy od Ormusa, zakochał się w Winie jako dziecko. Później zostaje jej kochankiem. Jako wzięty fotograf może być i jest blisko Winy. Czeka na moment kiedy Wina odejdzie od Ormusa w jego ramiona, już na zawsze.
Kto ją ocali mąż czy kochanek, gdy ziemia zadrży pod jej stopami? Kto będzie Orfeuszem, komu zaśpiewa :
„Orfeuszu, gdzie jesteś?
Pomyliłeś znów piętra
Ja cię czekam na ziemi
Piętro niżej od piekła. ”****
W tle, a raczej razem na scenie z bohaterami Rushdie ukazuje świat muzyki, kina, sztuki, literatury XX wieku aż po lata 90-te. Świat szukający rozwiązania zagadki nieśmiertelności, ufający w cud zmartwychstania.
Fikcja miesza się z rzeczywistością, fikcja staje się rzeczywistością gdy Bono śpiewa balladę „The Ground Beneath Her Feet”*****.

* Salman Rushdie „Josef Anton”
** Salman Rushdie „ Ziemia po jej stopami”
*** Czesław Miłosz „ Orfeusz i Eurydyka”
**** Jonasz Kofta „ Wołanie Eurydyki”
***** The Million Dollar Hotel: Music from the Motion Picture -U2&Daniel Lanois

Mijał 10 rok życia Salman Rushdiego w zagrożeniu, ukryciu po ogłoszonej w 14.02.1989 fatwie i po aktach palenia „Szatańskich wersetów”. To czas, w którym urodzi mu się drugi syn Milan i umrze na raka pierwsza żona Clarissa, matka jego pierwszego syna Zafira. Kończył się dwudziesty wiek. „ W jego myślach powoli, obracał się trójkąt, na którego trzech wierzchołkach...

Egzaltacja na najwyższym poziomie.
Aż trudno uwierzyć,że to autor Szatańskich wersetów,czy Dzieci północy.

Egzaltacja na najwyższym poziomie.
Aż trudno uwierzyć,że to autor Szatańskich wersetów,czy Dzieci północy.

http://kasandra-85.blogspot.com/2013/09/jesienna-pora.html

http://kasandra-85.blogspot.com/2013/09/jesienna-pora.html

Książka o tym jak różnią się światy Wschodu i Zachodu, ale i o tym jak może kreować rzeczywistość tzw. show biznes. A to wszystko na bazie banalnego trójkąta miłosnego, który u Rushdiego ma wpływ na losy świata. Całość jednak jest trochę nierówna. Są miejsca bardzo dobre, ale i są także przegadane i niepotrzebne. Salman Rushdie jest w dobrej formie. Stać go jednak na więcej.

Książka o tym jak różnią się światy Wschodu i Zachodu, ale i o tym jak może kreować rzeczywistość tzw. show biznes. A to wszystko na bazie banalnego trójkąta miłosnego, który u Rushdiego ma wpływ na losy świata. Całość jednak jest trochę nierówna. Są miejsca bardzo dobre, ale i są także przegadane i niepotrzebne. Salman Rushdie jest w dobrej formie. Stać go jednak na więcej.