W końcu zacząłem cykl Pilipiuka o Kuzynkach. O autorze mów się różnie. Jego pomysły są albo "dziwne i bezsensowne" albo "fajne, bo polskie".

Taki problem można wyczuć także w Kuzynkach. Fabuła jest za mocno wydumana i widać u autora trochę niedociągnięć i niekonsekwencji przy jej tworzeniu. Nie dość, że fantasy, to do tego jeszcze przekoloryzowane. Trudno stwierdzić czy autor przesadził z pomysłami czy faktycznie taki miał zamiar.

Co ratuje książkę i jest mocną stroną autora, to postaci. Trzy bohaterki to twarde kobiety z całym wachlarzem wad i zalet. Także tych ze świata fantastyki. Po drugie autor idealnie i ciekawie dopasował do nich przeszłość i tło historyczne. To dobrze, że autor postawił na płeć piękną, bo polska literatura kobieca nie powinna ograniczać się jedynie do łzawych romansów.

Z drugiej strony faceci chyba nie sięgną po kobiecy cykl Pilipiuka. Chyba że wybiorą te fragmenty dotyczące alkoholi w każdej możliwej postaci. Nie od dziś wiemy, że Andrzej Pilipiuk, jeśli znajdzie jakieś wolne miejsce w książce to nas urzeknie jakąś finezyjną historią o spożyciu trunków wszelakich.

Po Kuzynki warto sięgnąć, ale to nie jest literatura naprawdę wysokich lotów. Ot, luzacka historia która może się podobać, bo odpowiada polskim realiom. Dobra dla tych którzy z polską fantastyką zaczynają romans, bo zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam - to nie Tolkienowskie Śródziemne a Dzika Polska Południowa ze swoimi legendami, podaniami, strachami i bohaterami. Nikt tu co prawda nie lata na smokach, ale destylacja proszku dającego nieśmiertelność, wprost z Kamienia Filozoficznego to pomysł "nie w kij dmuchał", nie ? :)

W końcu zacząłem cykl Pilipiuka o Kuzynkach. O autorze mów się różnie. Jego pomysły są albo "dziwne i bezsensowne" albo "fajne, bo polskie".

Taki problem można wyczuć także w Kuzynkach. Fabuła jest za mocno wydumana i widać u autora trochę niedociągnięć i niekonsekwencji przy jej tworzeniu. Nie dość, że fantasy, to do tego jeszcze przekoloryzowane. Trudno stwierdzić czy...