Książka reklamowana jako brutalna prawda o polskiej policji, ale… czy jest to sama prawda, to mam spore wątpliwości, a znacznie bardziej brutalne są filmy od lat szesnastu. To raczej policja była i jest brutalna, bo prawda o niej, zwłaszcza w wersji Lorantego, to już tak sobie.

O tym, że praca śledczego, dochodzeniowca, negocjatora, nie sprzyja pielęgnowaniu domowego szczęścia, wiedziałem już od czasów pierwszych powieści policyjnych i kryminalnych, więc kolejne żony, rozwody, alimenty, Lorantego jakoś specjalnie mnie nie zaskoczyły. Raczej dziwny wydaje się fakt, że skoro zdawał sobie z tego sprawę, tyle razy próbował.
Nie zaskoczyło mnie też i to, że policjanci, i nie, nie tylko ci z drogówki, biorą łapówki. Że ignorują zasady i regulaminy tego zawodu, a często także normy prawne, też wiedziałem albo zdawałem sobie sprawę. Także nadużywanie alkoholu i regularne korzystanie z burdeli nie wydało mi się szokujące.

Zaskoczyło mnie za to coś innego, stwierdzenie: „Nie wiem, jak można funkcjonować, np. być Polakiem, bez Kościoła czy wiary katolickiej. To niewyobrażalne dla mnie”. Loranty mieni się, oczywiście, katolikiem i gorliwym obrońcą tej religii. Ups!*

Czego oczekiwałem po tej książce? Konkretów, szczegółów, faktów. Loranty zbyt często opowiada zdarzenia pobieżnie, ogólnie, mało konkretnie. A kiedy już prezentuje jakieś detale, to raczej takie mniej ciekawe, niezbyt ważne, bez istotnego znaczenia.

Ostatecznie pozycja ani zła, ani dobra… można sobie darować bez wyrzutów sumienia. Może po prostu życie jest mniej frapujące niż literatura sensacyjna.




--
* https://img4.dmty.pl//uploads/201806/1530206560_8ybey4_600.jpg

Książka reklamowana jako brutalna prawda o polskiej policji, ale… czy jest to sama prawda, to mam spore wątpliwości, a znacznie bardziej brutalne są filmy od lat szesnastu. To raczej policja była i jest brutalna, bo prawda o niej, zwłaszcza w wersji Lorantego, to już tak sobie.

O tym, że praca śledczego, dochodzeniowca, negocjatora, nie sprzyja pielęgnowaniu domowego...