W.S. Merwin to kolejny obok Gary’ego Snydera amerykański poeta, z którego pierwszą prezentacją wierszy w Polsce mamy do czynienia. Mimo że tę dwójkę wybitnych poetów łączą poza pokoleniową przynależnością zainteresowanie buddyzmem Zen, proekologiczne zaangażowanie czy pacyfistyczna działalność, to każdy z nich daje im w swojej poezji inny, niepowtarzalny wyraz. Poza tym w poezji Merwina szczególnie uderza mnie jego podejście do języka, które jest zasygnalizowane otwierającym zbiór „Imię powietrza” wierszem „Nauka martwego języka” z tomu „Green with Beasts” (1956). Poeta bardzo subtelnie opisuje język, który się zmienia, a wraz z nim odbiór nazywanej rzeczywistości. Ta zmienność nie ułatwia opisu świata, dzięki czemu jest wyzwaniem nie tylko dla poety, który, mówiąc „Ja co zawsze nazbyt wierzyłem słowom” („Fruń”), zdaje się przyznawać do pewnej bezradności wobec słów. Nie oznacza to odłożenia pióra bądź, jak poeta chciałby w wierszu „Nienapisane”, ołówka:
„W tym ołówku
kulą się słowa których nigdy nie napisano
nie wymówiono
nie nauczono
(…)
jaki to może być alfabet
że go nie rozwiną
co to za język
czybym go rozpoznał
czybym go pojął żeby dojrzeć prawdziwe nazwy
wszystkiego”.

W.S. Merwin to kolejny obok Gary’ego Snydera amerykański poeta, z którego pierwszą prezentacją wierszy w Polsce mamy do czynienia. Mimo że tę dwójkę wybitnych poetów łączą poza pokoleniową przynależnością zainteresowanie buddyzmem Zen, proekologiczne zaangażowanie czy pacyfistyczna działalność, to każdy z nich daje im w swojej poezji inny, niepowtarzalny wyraz. Poza tym w...