Książki "Biały klaun" Damira Miloša nie miałam w czytelniczych planach.
Sięgnęłam po nią z powodu projektu "Spoza tęczy".
Chciałam przeczytać ją razem z 12-letnią córką, głośno, ale córka... odmówiła.
No to każda "zmierzyła się" z tą lekturą oddzielnie.
Piszę: "zmierzyła się", bo książkę otwierałam z nastawieniem, że niełatwa.
Takie wrażenie odniosłam po recenzji znalezionej tu: czytanki-przytulanki
A co myślę już po lekturze?


Blogowego wpisu część 1. (o moich wrażeniach)

Początek książki wydał mi się dziwny, nierealny, baśniowy. Nie tego się spodziewałam
i prawie zrezygnowałam z dalszego czytania...
A potem? Potem wciągnęło mnie za uszy, za ciekawski nos do środka.
Do samego środka filozoficzno-baśniowej przypowieści o poszukiwaniu swego miejsca na świecie.
I nie puściło aż do końca.
Do końca tekstu, który pozostawia wrażenie, że końcem być nie powinien. Co mnie trochę rozczarowało...

Moim zdaniem nie jest to książka jakoś szczególnie trudna w odbiorze
(ewentualnie nie znam się, albo nie dorosłam do niej... ;-p
Myślę też, że każdy może znaleźć w niej coś innego,
tak jak w "Małym Księciu", do którego "Biały klaun" często jest porównywany.


Myślałam, że będzie to opowieść o niewidomym chłopcu i bardzo byłam ciekawa porównania naszych wrażeń z tym,
co nam dała "Czarna książka kolorów". Ale nie, główny bohater nie jest niewidomy, on tylko nie rozróżnia kolorów.
Ładne mi tylko - daltonizm generuje jego poczucie inności i chęć ukrycia jej; jest także wyznacznikiem wszystkich
jego działań! To przez daltonizm mały bohater prowadzi rozmowy i zaprzyjaźnia się z niewidomym staruszkiem.
To przez daltonizm uczy się stawiać pytania i słuchać.

Dziwne, po lekturze w mojej głowie pojawiły się pytania: Po co mi to było? Co mi dała ta książka?
Niezaspokojenie... Niedosyt?
No, przede wszystkim przyjemność czytania! Czy nie po to czyta się książki?
Tu nasuwają się słowa ślepego starca:
„Pewne rzeczy, pewne historie nie muszą być prawdziwe. Dużo ważniejsze jest to, że są piękne.”


Blogowego wpisu część 2. (o wrażeniach córki)

Córka (z przyczyn od niej niezależnych) przeczytała książkę w dwóch dość odległych turach,
w każdej turze mniej więcej połowę tomu.
Pierwsza część zaintrygowała ją, wciągnęła i córka z żalem przerwała lekturę.
Po drugiej części, zapytana o wrażenia, powiedziała:
Może być, ale nie chciałabym tego mieć na własność, ani nawet czytać drugi raz.
Książka dziwna trochę. Może autor miał coś głębszego na myśli, ale ja tego nie wyłapałam.


Blogowego wpisu część 3. (o rozmowie z córką)

Bohater książki nie rozróżnia barw, widzi świat biało-czarno-szary.
Słowo "daltonista" nie pojawia się ani razu. Zajrzałyśmy do wikipedii po definicję tej choroby.
Nie ma tam nic o szarościach, ale obie z córką rozumiemy, że to baśniowe uproszczenie.

Nasza rozmowa o "Białym klaunie" składała się mnóstwa z pytań i niewielu odpowiedzi ;-p
Dlaczego chłopiec zapomniał odwiedzić znajomą (ukochaną?) dziewczynkę w szpitalu?
Aż tak ważne były dla niego rozmowy z niewidomym staruszkiem?
Co mu te rozmowy dały?
Dlaczego pytania stawiane przez niego wydają się takie dziwne (wręcz udziwnione)?
Czy umiałybyśmy odpowiedzieć na te pytania?
Dlaczego chłopiec czuł się gorszy?
Czy "inny" oznacza "gorszy"?
Czy on sam tak się czuł, czy pozwolił rodzicom wmówić to sobie?
Dlaczego klaun musi rozróżniać kolory? Czy klauni to weseli ludzie?
Z czego i dlaczego śmieją się ludzie w cyrku i poza nim?
Dlaczego dorosły już bohater nie zaczął pracować w cyrku?

oraz

Dlaczego nigdy nie zaprowadziłam córki do cyrku?


Blogowego wpisu część 4. (o skojarzeniach z Pierrotem)

Pod koniec książki bohater przywdziewa białe szaty i domalowuje sobie łzę na policzku. Teraz już nie ma
wątpliwości, że to Pierrot – postać smutna i romantyczna z włoskiej komedii. I taki jest dorosły bohater:
smutny, romantyczny, wciąż poszukujący...
A wy się ludzie śmiejcie...



https://bajdocja.blogspot.com/2016/11/biay-klaun.html

Książki "Biały klaun" Damira Miloša nie miałam w czytelniczych planach.
Sięgnęłam po nią z powodu projektu "Spoza tęczy".
Chciałam przeczytać ją razem z 12-letnią córką, głośno, ale córka... odmówiła.
No to każda "zmierzyła się" z tą lekturą oddzielnie.
Piszę: "zmierzyła się", bo książkę otwierałam z nastawieniem, że niełatwa.
Takie wrażenie odniosłam po recenzji...