Po przeczytaniu sześciu części „Zaginionej Floty” i połowy siódmej - „Przestrzeń Zewnętrzna” - tę niekończącą się opowieść uznałem za przesadnie rozwlekłe czytadło. Właściwie to taka myśl przyszła mi do głowy już w połowie trzeciego tomu, ale postanowiłem doczytać do końca przynajmniej podstawowej serii. Osobiście nie lubię seriali, ciągów dalszych, kolejnych odcinków w stylu: co było wcześniej zanim było potem, itp. Nie lubię typowo serialowego komplikowania rzeczywistości przy końcu jednej części, żeby rozwiązanie podać w następnej. To nie dla mnie. Ja nie przywiązuję się tak łatwo i unikam płacenia abonamentów tylko dlatego, że sprzedawca/wydawca tak chce.

Rozumiem i szanuję, że „Zaginiona Flota” ma swoje poważne grono miłośników. Jak by nie patrzeć, mamy do czynienia z klasycznym space opera, pomysł na fabułę jest ciekawy a sekcje batalistyczne - jak dla mnie - świetne. Można również wysnuć jakieś własne wnioski, choćby na temat natury wojny, wojskowych i polityków.

Niestety, poszczególne tomy książki oprócz ciągu dalszego przygód, obfitują w swoiste części stałe, niemal kopie opisów: bohaterów, miejsc, niektórych wydarzeń, itp. Trochę jak piosenka, której poszczególne zwrotki oddziela ten sam refren. Może to taki ukłon w stronę czytelnika, który mógłby zacząć czytać np. od połowy serii? Dla mnie ten schemat sprawia, że robi się nudno i przewidywalnie.

Po przeczytaniu sześciu części „Zaginionej Floty” i połowy siódmej - „Przestrzeń Zewnętrzna” - tę niekończącą się opowieść uznałem za przesadnie rozwlekłe czytadło. Właściwie to taka myśl przyszła mi do głowy już w połowie trzeciego tomu, ale postanowiłem doczytać do końca przynajmniej podstawowej serii. Osobiście nie lubię seriali, ciągów dalszych, kolejnych odcinków w...