Ta część bardzo mnie zaciekawiła, śledztwo prowadzone przez Reachera było interesujące, akcja miała właściwe tempo. I nieważne, że w połowie powieści czytelnik był mniej więcej zorientowany, w jakim kierunku to wszystko zmierza, ale już tak skonstruowane są książki Childa, czytelnik wyprzedza bohaterów. Za to ciągle czekałam na pewne wyjaśnienia, których sama nie mogłam sobie dopowiedzieć i to właśnie stanowiło o atrakcyjności „Wroga bez twarzy". Język książki i schemat bardzo podobne do innych z serii, poza tym już zauważyłam, że najlepiej jest czytać serię chronologicznie, ale niewielka tragedia, gdy ktoś, tak jak ja, skacze po tytułach.

No i jeszcze bohaterowie, podobają mi się ich profile, które podaje nam Child, zarówno ci źli- a potrafią być naprawdę wredni, chociaż pewien schemat wcielonego zła w książkach Childa jest powielany, jak i dobrzy, tacy zwykli, normalni ludzie, niekoniecznie święci, ale budzący sympatię i o to w tym chodzi.

Troszkę lepiej niż dobrze.

Ta część bardzo mnie zaciekawiła, śledztwo prowadzone przez Reachera było interesujące, akcja miała właściwe tempo. I nieważne, że w połowie powieści czytelnik był mniej więcej zorientowany, w jakim kierunku to wszystko zmierza, ale już tak skonstruowane są książki Childa, czytelnik wyprzedza bohaterów. Za to ciągle czekałam na pewne wyjaśnienia, których sama nie mogłam...