Czy poezja każdego poety posiada aurę nieśmiertelności? Sądzę, że taka chwała jest znakiem rozpoznawczym większości twórców liryki, których utwory na zawsze zapadają w pamięci ludziom, spragnionym wyczarowanej ze słowa pisanego namiętności. Również pod tym względem wiersze Williama Butlera Yeatsa nie wyróżniają się zbytnio pośród tłumu im podobnych liryk. Emanują tym, czego od nich oczekujemy, są nieprzemijalne. Jednak warto zaznaczyć, że nie każdy poeta mógł obserwować źródła swojego natchnienia z wieży Thoor Ballylee. Nie wszyscy mieli szansę dostrzec opisywany przez nich świat z góry Ben Bulben. Natomiast Yeats wyczarował całą swoją pradawną i celtycką Irlandię, mając te dwa wysoko położone miejsca za wyznacznik swoich literackich przemyśleń. On po prostu widział więcej, niż wszyscy inni żyjący w tym samym czasie.

Ten wychowany w epoce wiktoriańskiej poeta nie stronił od bardzo poetyckich danajskich wybrzeży. W swoich licznych podróżach przepływał nie tylko morza i oceany ale też podróżował przez czas i marzenia. Wynikiem jego zainteresowań jest tomik wierszy, których układ został skomponowany przez osobę dokonującą wyboru w sposób wyznaczający rytm życia. Młodość gasi swoje pragnienie erotyką. Dojrzałość przywołuje irlandzką tradycję i starania o niepodległość. Tymczasem starość wita myślami o ostateczności i zapytaniami o zgrzybiały wiek. We wszystkich tych trzech okresach, poezja Yeatsa meandruje przez życie, stając się sztuką wieczności.

"Tak samo chłodno spójrz
Na życie i na śmierć.
Nie wstrzymuj konia, jedź!"

Powyższy cytat mógłby stanowić motto twórczości tego najbardziej znanego irlandzkiego poety. Yeats nie bał się przemijania. Traktował na równi narodziny i upadek, będąc ciekawym co jest po drugiej stronie istnienia. Zafascynowany reinkarnacją obserwował koło odradzającego się życia i wierzył, że nasza egzystencja jest włączona w porządek wszechświata. Tworzywem jego twórczości były celtyckie i gaelickie legendy a swoją ukochaną wieżę traktował jako metaforę istnienia. Jej długie i kręte schody przyrównywał do powikłanych ścieżek życia. Brzmi jak baśń? Tak wygląda siła wyobraźni w której z pewnością Yeats był mistrzem.

Wizja niepodległej Irlandii stała się pokarmem dla marzeń a ambicje Yeatsa w tym temacie były bardzo duże. Na równi stawiał miłość i nienawiść, starając się umieścić je na zawrotnych wysokościach swojej twórczości. Skrajne uczucia wywołują największe emocje i irlandzki poeta dobrze potrafił to wykorzystać. Umiał się cieszyć z jesieni życia, podkreślając na swoje siedemdziesiąte urodziny, że "w mężczyźnie chłopak gości, A nigdym nie tańczył z radości". Zapamiętam go jako wpatrzonego w piękną Tetydę Peleusa, któremu udało się posiąść jeden z najpiękniejszych skarbów mitologii greckiej. William Butler Yeats również posiadł bogactwo, jest nim umiejętność życia pełną piersią.

Czy poezja każdego poety posiada aurę nieśmiertelności? Sądzę, że taka chwała jest znakiem rozpoznawczym większości twórców liryki, których utwory na zawsze zapadają w pamięci ludziom, spragnionym wyczarowanej ze słowa pisanego namiętności. Również pod tym względem wiersze Williama Butlera Yeatsa nie wyróżniają się zbytnio pośród tłumu im podobnych liryk. Emanują tym, czego...