Na wstępie powiem jedno- wydawnictwo Egomont popełniło nie duży, a KOLOSALNY błąd nie wydając tej książki.

Saga Księżycowa zaczarowała mnie od pierwszej strony Cinder i z każdą kolejną czarowała coraz bardziej. Zakochałam się w świecie przedstawionym, w wartkiej akcji, niewymuszonym humorze i wspaniałych, pełnokrwistych bohaterach; dlatego po skończeniu Scarlet wprost umierałam ze zniecierpliwienia, żeby tylko dowiedzieć się co dalej. Jednak kiedy już kupiłam Cress w Londynie i przywiozłam ją do domu, trochę zajęło mi dosłowne zabranie się za nią; być może chodziło o jej dość onieśmielającą objętość (jeszcze nigdy nie przeczytałam ponad 500 stronnicowej książki po angielsku, w dodatku książki Marissy nie są napisany najprostszym językiem), a może o to, że trochę się bałam, że Cress nie dorówna swoim zachwycającym poprzedniczkom.
Oczywiście byłam w błędzie. Zaczęłam tę książkę wczoraj, skończyłam dzisiaj i wszystko, o czym jestem w stanie myśleć to: CINDER! SCARLET! WOLF! THORNE! CRESS! WINTER! KAI!

Tak w skrócie:
W Cress po raz kolejny spotykamy się z dobrze nam już znanymi postaciami, a poza tym poznajemy nowe, z których największą rolę ma do odegrania tytułowa Cress, czyli osobista hakerka królowej Leviany, uwięziona na samotnej satelicie orbitującej wokół Ziemii. Nawiązuje ona kontakt z Cinder oraz resztą załogi statku Kapitana Thorna, po czym spokojnie czeka na ratunek, jaki mają jej przynieść. Tyle, że to Saga Księżycowa, więc oczywiście nic nie idzie zgodnie z planem i w ciągu 50 ciu pierwszych stron nasza ulubiona doborowa kompania wplątuje się w największe jak dotąd bagno. Ten stan oczywiście nie zmienia się do końca książki, co więcej, Marissa funduje nam wzloty i upadki, łzy i śmiech i maję dobrego angstu- czyli czego można chcieć więcej?

Co do bohaterów, mogłabym napisać cale wypracowanie, ale postaram się streszczać.
Kocham Cress. Poważnie. Absolutnie, zupełnie, kompletnie kocham Cress, a już jej połączenie z pewnym seksownym łajdakiem doprowadza mnie do regularnego ataku serca. Cinder jak zwykle jest po prostu fantastyczna, o Kaiu nawet nie wspominam ( a wydawało mi się, że nie mogę go kochać bardziej), Scarlett i Wolf nie mogliby bardziej podbić mojego serca, a Iko zdobyła je przebojem i teraz tańczy, depcząc po nim w swoich wysokich szpilkach. Brak słów. Po prostu brak słów dla geniuszu, który stworzył galerię tak interesujących, wspaniałych bohaterów. Natomiast co do Winter, jestem super podekscytowana, jak Marissa rozwinie jej postać, bo z tego, co pokazała w Cress, księżniczka Luny może się okazać najbardziej intrygującą ze wszystkich heroin.

Cress jednakże różni się trochę od swoich poprzedniczek. Zarówno Cinder i Scarlet nie były bynajmniej wesołymi bajkami, a mrocznymi baśniami; jednak Cress stanowczo przebija je w tym punkcie. Jest zdecydowanie bardziej poważna i choć jak zwykle, nie zabrakło sarkastycznych uwag i zabawnych wstawek, to wyraźnie widać, o jak wysoką stawkę toczy się gra. Owacje za stojąco za ostatnie 30 stron, które były chyba najlepszą częścią tej i tak rewelacyjnej książki; krwawe, rozdzierające, fascynujące.

Cress jest fantastyczna. Saga księżycowa jest fantastycznia. A ja zakupię
Winter na Amazonie jak tylko będzie dostępna. Nie to nie, Egmoncie.

Na wstępie powiem jedno- wydawnictwo Egomont popełniło nie duży, a KOLOSALNY błąd nie wydając tej książki.

Saga Księżycowa zaczarowała mnie od pierwszej strony Cinder i z każdą kolejną czarowała coraz bardziej. Zakochałam się w świecie przedstawionym, w wartkiej akcji, niewymuszonym humorze i wspaniałych, pełnokrwistych bohaterach; dlatego po skończeniu Scarlet wprost...