Specjalistka jest najlepszym przykładem na to, jak spartaczyć świetnie zapowiadającą się fabułę. Miało być niebezpiecznie, tajemniczo, z wiktoriańskimi akcentami w tle, a wszystko to okraszone pieprznym seksem. Brzmi nieźle, prawda? Tylko, co z tego, skoro wykonanie woła o pomstę do nieba. Książka mnie poirytowała, a jak pewnie wiecie nie jest to łatwe. Nie mam najmniejszej ochoty opowiadać Wam o powieści Pameli Rochford, gdy tyle cudownych powieści czeka na swoje pięć minut. Jednak skoro przeczytałam, poświęciłam jej czas i w ciąż go poświęcam, to jako człowiek życzliwy chcę Wam zaoszczędzić tego rozczarowania.

Główną bohaterką jest Rachel, kobieta około trzydziestki, doktorantka na wydziale humanistyki, która pisze doktorat dotyczący literatury z czasów wiktoriańskich. Pewnego dnia poznaje przystojnego wykładowcę, który zauroczony jej kobiecością, rozpoczyna znajomość. Tu autorka popisała się pomysłowością, bowiem Rachel wylewa kawę na notatki przystojniaka. Zbiegiem okoliczności jest, że ów mężczyzna, zamieszany jest w dość zagmatwaną sprawę natury kryminalnej, a do tego wszystkiego jest bogiem seksu, którego rozwiązłość to drugie imię. Byłoby całkiem ciekawie, gdyby nie fakt, że książka, aż kipi od banałów.

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, zawiodła mnie moja intuicja. Miało być o badaniu wiktoriańskich dzienników erotycznych, a było o rozpustnicy i jej kusicielu. Tytuł tej powieści powinien raczej brzmieć: zawsze, wszędzie, z każdym. Rachel owszem jest specjalistką, ale nie od wiktoriańskich powieści, a od dawania przyjemności, orgazmów na zawołanie i łatwowierności. Gdyby, choć styl autorki zachwycał, opisy scen rozpalały, a bohaterowie odznaczali się choć nutką wyjątkowości, byłabym skłonna powiedzieć, choć jedno dobre słowo, a tak marność nad marnościami.

Uwielbiam powieści erotyczne, na blogu znajdziecie, co najmniej dziesięć, które warte są uwagi, Specjalistką głowy sobie nie zawracajcie. Szkoda czasu, nerwów i niepotrzebnej irytacji. Autorka, choć niewątpliwe ma bujną wyobraźnię, to pisaniem parać się nie powinna. Ale jak to dziś mówią, pisać każdy może, trochę lepiej, trochę gorzej.

Kreacja bohaterów, mistrzowsko spartaczona. Młoda, inteligentna kobieta z pasją, po której spodziewałabym się trochę oleju w głowie, zachowuje się jak naiwne kurczątko wychowywane pod kloszem. Ponadto dostrzegam w powieści pewne nieścisłości, a raczej niedorzeczności. Po jakiego grzyba osoba, która ma zajmować się redakcją pamiętników erotycznych musi zostać poddana wielu seksualnym testom? Czy tylko ja nie widzę związku?

Podsumowując, jestem bardzo rozczarowana Specjalistką. Moja irytacja sięga zenitu, co więcej na gwałt potrzebuję dobrej pozycji, aby moja wiara w literaturę odrodziła się niczym feniks z popiołów. Uff, napisałam.

Specjalistka jest najlepszym przykładem na to, jak spartaczyć świetnie zapowiadającą się fabułę. Miało być niebezpiecznie, tajemniczo, z wiktoriańskimi akcentami w tle, a wszystko to okraszone pieprznym seksem. Brzmi nieźle, prawda? Tylko, co z tego, skoro wykonanie woła o pomstę do nieba. Książka mnie poirytowała, a jak pewnie wiecie nie jest to łatwe. Nie mam najmniejszej...