Większość ludzi chyba nie powinna po nią sięgać, bo już po opiniach tutaj widać, że jest kompletnie nierozumiana. Przede wszystkim nie jest to esej (ani ich zbiór),tylko typowa, postmodernistyczna hybryda gatunkowa. Jest to dzieło wręcz szablonowo postmodernistyczne; karykaturalne, bogate w hiperbole, intertekstualne (właściwie, jest mozaiką cytatów),o jednym podstawowym przesłaniu: Wszystko już było. Nie da się tworzyć nowego, a to powoduje frustrację (także u czytelnika, przynajmniej w moim przypadku, bo problematyka poruszana przez dekonstrukcjonistów w sumie trochę mi leży na sercu). Owszem, największą zabawę mają ci, którzy znają większość przytoczonych nazwisk i kojarzone z nimi dzieła lub życiorysy - mimo wszystko jest to pozycja wysoce erudycyjna -ale to nie jest tak, że zupełnie nie da się tego zrozumieć czy nie poczuć subtelnego komizmu (sama też znam tylko kilku pisarzy na krzyż, z tych, którzy byli wymienieni). Poza tym, jeżeli jedno dzieło wymaga znajomości innych, to nie powinno się poddawać, ale po prostu - poznać je :D
Ogólnie nie zachwyciło mnie, przytłoczyło za to głęboką frustracją (co jest mimo wszystko sukcesem pisarza) i uświadomiło mi, jak wiele czytania przede mną, jeśli będę chciała jeszcze kiedyś do Vili-Matasa powrócić ;)

Większość ludzi chyba nie powinna po nią sięgać, bo już po opiniach tutaj widać, że jest kompletnie nierozumiana. Przede wszystkim nie jest to esej (ani ich zbiór),tylko typowa, postmodernistyczna hybryda gatunkowa. Jest to dzieło wręcz szablonowo postmodernistyczne; karykaturalne, bogate w hiperbole, intertekstualne (właściwie, jest mozaiką cytatów),o jednym podstawowym...

Chyba mogę napisać, że ta pozycja nie jest przeznaczona dla wszystkich czytelników. Sporo w niej zawiłości, aczkolwiek sam styl i język Vila-Matasa jest przejrzysty, momentami "zabawia się" z odbiorcą, co bardzo mi się podoba, lecz to, co najistotniejsze to fakt, iż tej książki nie da się przeczytać z zapartym tchem jeśli nie ma się choć odrobiny wiedzy na temat zawartych w niej osobistościach świata literackiego. I tak jak wielu zna Kafkę, Gombrowicza, Becketta czy Wilde'a, tak do tej pory nie miałam zupełnie pojęcia o istnieniu Juana Rulfo, Pepina Bello czy chociażby Henry'ego Rotha. Nie mogę przypisać tego mojej ignorancji - po prostu w najzwyklejszy sposób, człowiek nie wie wszystkiego.

Chyba mogę napisać, że ta pozycja nie jest przeznaczona dla wszystkich czytelników. Sporo w niej zawiłości, aczkolwiek sam styl i język Vila-Matasa jest przejrzysty, momentami "zabawia się" z odbiorcą, co bardzo mi się podoba, lecz to, co najistotniejsze to fakt, iż tej książki nie da się przeczytać z zapartym tchem jeśli nie ma się choć odrobiny wiedzy na temat zawartych w...

Książka ta w zasadzie przypomina dość rozległy esej o "Pisarzach Nie", czyli tych autorach, którzy, mówiąc najprościej, mieli negatywny stosunek do pisania: milczeli, odmawiali dalszej twórczości, opisywali swoją niemoc. Narrator, pracownik biura, który symuluje depresję, by napisać własną książkę, przypomina tytułowego Bartleby'ego z Melville'a. Pisze on nie tyle rozprawę, co przypisy do rozprawy, która jako taka nie mogłaby nigdy zaistnieć (bo nie da się napisać systematycznej wykładni negacji).
Jak dla mnie książka nie jest do końca trafiona. Jako powieść jest mdła, jako esej - mało oryginalna, panuje tu pojęciowy chaos (dla autora np. odmowa, utrata, milczenie, niewyrażalność to wszystko zjawiska jednorodne, prawie tożsame). Wiem, że może to był taki chwyt, żeby pokazać, że pisanie jest niemożliwe, i że paradoks polega na tym, że o niemożliwości pisania możemy jedynie napisać, że tekst jest zawsze kaleki i ta rana jest znakiem negatywności... ale przypomina to raczej podręcznik literatury przepisany na dzieło literackie, a po drodze poszczególne terminy się mieszają i w efekcie wychodzi taka pulpa, którą złośliwi (wobec postmodernizmu) nazwaliby postmodernistyczną.
Książka ma tę zaletę, że jest tam kilka ładnych fragmentów oraz że inspiruje do dalszych lektur.
Tylko dla maniaków autotematycznych książek oraz psychotycznych literaturoznawców.

Książka ta w zasadzie przypomina dość rozległy esej o "Pisarzach Nie", czyli tych autorach, którzy, mówiąc najprościej, mieli negatywny stosunek do pisania: milczeli, odmawiali dalszej twórczości, opisywali swoją niemoc. Narrator, pracownik biura, który symuluje depresję, by napisać własną książkę, przypomina tytułowego Bartleby'ego z Melville'a. Pisze on nie tyle rozprawę,...

No to tym razem lżejszą książkę poproszę - to myśląc, wzięłam ze swej półki niegdyś kupioną za 2zł książkę Enrique Vila - Matas pt: Bartleby i spółka... Cóż by rzecz- czasem zła jestem na siebie, że mam wielkie postanowienie, że kiedy zaczynam czytać książkę - muszę ją skończyć. Esej tego hiszpańskiego autora był dla mnie straszliwie męczący, ale żeby nie powiedzieć, że nic z niego nie wyniosłam, postarałam się wycisnąć coś dla siebie. Przede wszystkim "nie ufam osobom, które wszyscy jednogłośnie uznają za inteligentne. Zwłaszcza jeśli najczęsciej cytowanie zdanie takiej inteligentnej osoby mnie nie wydaje się zbyt inteligentne". Czy też ogólny przekaz książki -> żeby pisać, nie wolno czekać aż przyjdzie natchnienie -> bo wtedy można stracić i 10 lat. Należy po prostu zasiąść i 2 godziny dziennie spędzić z "długopisem"... A może jednak jest to istotny morał, jaki wyniosłam po przeczytaniu tejże pozycji?

No to tym razem lżejszą książkę poproszę - to myśląc, wzięłam ze swej półki niegdyś kupioną za 2zł książkę Enrique Vila - Matas pt: Bartleby i spółka... Cóż by rzecz- czasem zła jestem na siebie, że mam wielkie postanowienie, że kiedy zaczynam czytać książkę - muszę ją skończyć. Esej tego hiszpańskiego autora był dla mnie straszliwie męczący, ale żeby nie powiedzieć, że nic...

Pomimo najszczerszych chęci nie dałam rady tego czegoś przeczytać do końca...

Pomimo najszczerszych chęci nie dałam rady tego czegoś przeczytać do końca...