Jestem nieodporna na bohaterów poznających się w dzieciństwie, gdzie jedno z nich jest dzieckiem. Jak przeczytałam początek książki, od razu zaczęłam szukać w myślach wszystkich książek z tym motywem. Taka moja słabość.
Fakt, jest lepsza. Może nie tak, że cała i w każdym rozdziale, ale ogólnie wydaje się bardziej przystępna fabularnie – bo tutaj nawet coś takiego zauważyłam. Przynajmniej dla mnie lepsza.
Pewnie, że denerwował mnie Callum ze swoją władczością, apodyktycznością, laleczką i podejdź tu, zrób to, nie odzywaj się, odzywaj (choć Bogiem, a prawdą, to jednak „laleczka” znacznie mniej mnie boli w głowie niż „zwierzątko). Nadal zostajemy w klimacie Pana i Władcy Ja Wiem Wszystko, a Ty Zrobisz Co Ja Chcę. Ale wiele dobrego zrobiła tutaj Sonia. Wiadomo, że czego jak czego, ale głupich bohaterek, to ja nie lubię. A Sonia, przynajmniej moim zdaniem, całkiem nieźle równoważy swojego partnera. Jest uparta i zadziorna, nie ma też krążącego w żyłach poddaństwa. W jej żyłach natomiast krąży niezaspokojenie. Motyw jak wiadomo wielce lubiany przeze mnie (choć wolę jak krąży w żyłach, a nie w resztkach mózgu). Tylko, że ona akurat jest zaspokajana, nawet sześć razy pod rząd, i codziennie rano, a w ciągu dnia kilka innych razy. Jednak potrzeby Sonii przewyższają najbardziej niezaspokojone bohaterki literackie. Są na tyle spore, że jak po raz dwudziesty przeczytałam o jej wypiętym tyłeczku, to moja głowa poprosiła o przerwę, wołając w duchu – Znowu?
Historia nienastawiona przede wszystkim na zaciągnięcie kobiety do łóżka, też wydaje mi się bardziej interesująca. Biorąc pod uwagę zaspokajanie Sonii to trochę – Zamienił stryjek siekierkę na kijek, ale chyba kijek mi bardziej odpowiada.
Zdecydowanie lepsze jest tło, świat wilkołaków, relacje między bohaterami, sic! nawet drugoplanowymi. I wbrew pozorom więcej jest różnorakich uczuć i emocji.
Również wmieszanie do świata wampirów dobrze mu robi. Rozbudowane relacje, bardziej wymiarowe postaci i można czytać bez większego zgrzytania zębami, przy założeniu prześlizgiwania się wzrokiem po wypiętym tyłeczku. W większości.
Co na nie?
Monotematyczność seksualna. Próba przeemocjonowania bohaterów. I jednak świat i relacje międzyludzkie/międzywilkołacze/międzyludzko-wilkołacze. Ale to już zarzut ogólny, bo jednemu wizja świata podejdzie, innemu nie. Mnie nie za bardzo, choć i tak o niebo lepiej niż wampiry i ich świat.
Na nie, dla mnie zdecydowanie uporczywe i powtarzające się rozterki bohaterów, przemyślenia, dywagacje. Dla mnie nudne jak flaki z olejem. Cały czas to samo, i znowu to samo. I drugie to jednak monotematyczny seks. Ile razy można tak samo. Literacko, bo w życiu, to jak kto lubi.
Partnerstwo, a i owszem jest, może nie do końca, ale chyba lepiej niż w świecie wampirycznym.
Wyszło mocno chaotycznie, głównie z powodu tego, że zmęczona jestem lekko tym światem lekko odmiennym od tego, który tak lubię i w sumie, którego szukam w paranormalu. Ale było ok.
I nie będę ukrywać, chętnie dowiedziałabym się jak zakończy się seria. Jak zakończy się wojna. Chyba nie na tyle, aby porywać się na samodzielne czytanie, ale gdyby ktoś mi opowiedział, chętnie bym posłuchała.

Jestem nieodporna na bohaterów poznających się w dzieciństwie, gdzie jedno z nich jest dzieckiem. Jak przeczytałam początek książki, od razu zaczęłam szukać w myślach wszystkich książek z tym motywem. Taka moja słabość.
Fakt, jest lepsza. Może nie tak, że cała i w każdym rozdziale, ale ogólnie wydaje się bardziej przystępna fabularnie – bo tutaj nawet coś takiego...