Od pewnego czasu Papcio Chmiel jedzie schematem - prof. T.Alent wymyśla pojazd i cel badań, a chłopaki ochoczo zabierają się do roboty. Księga XV to przede wszystkim najbardziej pamiętliwy pojazd Tytusa i spółki, czyli wkrętacz oraz eksploracja wnętrza Ziemi. W dzieciństwie właśnie ta część przygód Tytusa najbardziej działał na moją wyobraźnię, opcja badania podziemii jest żródłem niewyczerpanej fantazji, nie dziwne zatem, że wziął ją na tapetę Papcio Chmiel.

Niestety wspomnienia nie wystarczają wobec faktu, że "Tytus geologiem" jest komiksem przeciętnym, ma swoje zalety, ale i wady, z których największą jest zbyt duża ilość suchych sucharów, zdaje się, że Papcio Chmiel wyczerpał swoją sucharską inwencję na wyspach Nonsensu.

Kilka lepszych rzeczy dla potomności, to gonitwa w muzeum, cały wątek atlantydzki i to w sumie wszystko.

Do bani cały wątek krasnoludków.

Z zabawniejszych tekstów "śpiewaj sobie dla otuchy", "pewnie zobaczył pająka", "tam jest szkielet - żywy?", "aj. mój rozum", "cicho Ordowik, zdradzasz tajemnicę naszego gatunku", "nie ma własności zwierzęcej", "to być raj na Ziemia - na jeden mieszkaniec przypadać 16 telewizorów, 32 maszynki do mięsa, 12 i pół fortepianu, 354 szczoteczki do zębów, jedna pchła itp.", "uwaga, komar na prawej burcie", "wąż się zwęża, musimy iść wężykiem".

Od pewnego czasu Papcio Chmiel jedzie schematem - prof. T.Alent wymyśla pojazd i cel badań, a chłopaki ochoczo zabierają się do roboty. Księga XV to przede wszystkim najbardziej pamiętliwy pojazd Tytusa i spółki, czyli wkrętacz oraz eksploracja wnętrza Ziemi. W dzieciństwie właśnie ta część przygód Tytusa najbardziej działał na moją wyobraźnię, opcja badania podziemii jest...