Dobrze, zacznę od tego, że powieść jest ok, spodoba się nastolatkom i tym, co od literatury nie oczekują zbyt wiele. Taka to mieszczańska opowiastka o losach małomiasteczkowej wiedźmy imieniem Bess, albo imieniem Elizabeth, zależy w którym akurat wieku dzieje się akcja.

Czytając te tajemne słowa targały mną skrajne emocje co do bohaterki, jednak przeważnie byłem nią rozczarowany. Wiedźmowata Bess przedstawia się jako bojaźliwa, niewinna istotka, z czasem do bojaźni dochodzi znerwicowanie i niewdzięczność, więc pod koniec powieści tworzy nam się obraz starej, rozhisteryzowanej, momentami tępej i biednej wiedźmy.

Akcja rozpoczyna się w wieku XVII, potem toczy się w wieku XIX, XX i w XXI. I zdaje się, że przez ten ogromny szmat czasu, Bess w ogóle nie zmądrzała. Pisarka przedstawia bohaterkę, jakby ta nie miała za sobą kilku stuleci doświadczeń, a jedynie kilka lat tułaczej wędrówki po świecie. Odwiecznym przeciwnikiem Bess jest Gideon, samolubny, konserwatywny dziwak z chatki na uboczu, a z biegiem opowieści niebezpieczny wróg młodej wiedźmy.

To przez niego Bess stała się czarownicą, jemu „zawdzięcza” przemienienie. Całość przemiany zwykłej kobiety w czarownicę, przypomina wampirze zwyczaje z księżycem w pełni, samczymi podchodami i nietoperzem w tle. Tyle, że nietoperza zastępuje tutaj taniec nagich kobiet przy nocnym ognisku, a wampira, diabelskie nasienie w postaci Gideona Mastersa, od którego wpływu wiedźmowa bohaterka uciekać będzie przez kilka wieków.

Przez większość czasu Bess odrzuca moc, którą otrzymała, momentami brzydzi się magii, są jednak momenty, kiedy uświadamia sobie, że jest ona pełnią szczęścia i czystą energią, która potrafi ją uszczęśliwić i dodać siły. I chociaż w czasie I Wojny Światowej ratuje dzielnie ludzi, jako pielęgniarka to przez większość jednak nieśmiertelnego czasu, siedzi sobie jak myszka mała, chlipie po kontach i szuka miłości.

Wiek XXI przyniesie zamiłowanie do ogródka, wiosennych pieleszy w twardej ziemi i spotkań z Tegan – dziewczyną o irytującym usposobieniu i małym rozumku.

Język całej powieści nie jest zbyt wybredny. Nie ma tu wyszukanych opisów, finezyjnych zdań i głębokich prawd, które by warto cytować. To „powieść środka”, miła na wieczór z winem przy kominku lub z piwem na tarasie. 

Grzegorz Śmiałek