Co dzień inny obraz wstawia natura w okno na podmiejskiej farmie. Raz prószy śnieg, mgła przesłania drzewa, leje deszcz, jest błoto, za chwilę drzewa zaczynają się zielenić, słońce grzeje mocniej, wszystko kwitnie, i znów liście zmieniają kolor. Dużo dynamiczniej toczy się życie w środku domu. Wielopokoleniowa rodzina to skomplikowany układ, którego nie są wstanie zrozumieć nawet jej członkowie. Anglia kojarzy mi się z dość specyficznym sposobem wyrażania emocji. Jednak „Od siódmej rano” to kłębowisko bardzo zróżnicowanych uczuć.

Eric Malpass podarował czytelnikom rok z rodziną Pentecostów. Ile może się wydarzyć przez rok! Dziecko boleśnie zderzy się z rzeczywistością i okrucieństwem, i wyjdzie z tego zderzenia zwycięsko. Stara panna się desperacko zakocha, będzie miała złamane serce i znajdzie prawdziwe uczucie. Bezmyślność trzpiotki kogoś zrani, ale ona sama wydorośleje. Ktoś umrze, ktoś zacznie myśleć o śmierci. Na świat przyjdzie dziecko. Mężczyzna dorośnie do roli głowy rodziny. A wszystkie te zdarzenia opisane są w urzekający, refleksyjny sposób, w którym jest miejsce i na śmiech, i na łzy.

Fantastyczni są bohaterowie tej powieści, każdy ma jakiś swój specyficzny sposób postrzegania świata, ale chyba najbardziej wyrazistą postacią jest Gaylord – niezwykle rezolutny i wygadany dziewięciolatek. Myślę, że autor doskonale scharakteryzował dziecko wychowywane między dorosłymi. Jego niewyparzony język i brak wyczucia czasu są katalizatorem wielu interesujących sytuacji. I choć czytając o poczynaniach chłopca nieraz się zaśmiewałam, to nie mogłam uwolnić się od obrazu prawdziwego dziecka, które znam. Bo takie dociekliwe dzieciaki, które zawsze mają tysiąc pytań i które w najmniej odpowiednich momentach wygłaszają uwagi podsłuchane w rozmowach dorosłych, nie pozostawiają nikogo obojętnym. I bardzo często człowiek równocześnie je uwielbia i chciałby je skrócić o głowę.

„Od siódmej rano” to piękna powieść, w której życiowe mądrości są podane w nienachalny sposób z nutką czułej ironii. A przemyślenia bohaterów nie mają na celu powalić czytelnika swoją wartością intelektualną, ale tworzą postaci, które są czasami bezradne wobec życiowych sytuacji, ale obserwują, szukają rozwiązania i potrafią spojrzeć na siebie krytycznie. To naprawdę przyjemna, odprężająca powieść. Polecam.

Co dzień inny obraz wstawia natura w okno na podmiejskiej farmie. Raz prószy śnieg, mgła przesłania drzewa, leje deszcz, jest błoto, za chwilę drzewa zaczynają się zielenić, słońce grzeje mocniej, wszystko kwitnie, i znów liście zmieniają kolor. Dużo dynamiczniej toczy się życie w środku domu. Wielopokoleniowa rodzina to skomplikowany układ, którego nie są wstanie zrozumieć...