Ciągnie mnie do tego typu książek i tu wcale nie chodzi o to, że jestem wielką fanką naszej polskiej szlachty. Nie pochodzę od niej, nie fascynuje mnie ich rozrzutny styl życia i nigdy nie zapomnę, co Polsce zrobili, ale dzięki tej grupie społecznej dowiedziałam się wiele o DOBRYM jedzeniu. Tak, dobrym i przede wszystkim zdrowym i pełnowartościowym jedzeniu bez sztucznych konserwantów, wypełniaczy, antybiotyków, glifosatu i wielu innych szkodliwych substancji czy oszukańczych trików, którymi „rozpieszczają” nas dzisiejsi producenci. Książka na pewno nie została napisana też po to, by pokazać nam różnice pomiędzy naszymi zwyczajami żywieniowymi a staropolskimi, ale ja ją w taki sposób odebrałam.

Zresztą ciężko ją się czyta bez porównania do naszych czasów. I wtedy przykro mi się robi, gdy patrzę na to, co widzę w pierwszych lepszych supermarketach, smutno mi, gdy czytam skład takiego majonezu i oprócz jajek oleju i przypraw natrafiam na całą gromadę substancji, od których przewraca mi się w żołądku, kręcę głową, gdy słyszę o tych żywnościowych aferach czy oszustwach i drżę, gdy przeglądam listę produktów, które zostały cofnięte z obrotu, szkoda mi się robi, gdy wykreślam ze swojego jadłospisu coraz więcej rzeczy, które na ogół lubię, ale nadzwyczajnie brzydzę się wziąć do ust. Skrzywiam się, gdy zauważam, że spadła jakość danego produktu, którego lubiłam jeść kiedyś. Obrzydza mnie zapach mięsa, które psuje się po jednym dniu leżenia w ciepłym miejscu i mdli mnie, gdy dowiaduję się o sztuczkach, które stosują sprzedawcy, by pozbyć się tego smrodu, by klient się nie zorientował. Skrzywiam się z niesmakiem, gdy słyszę o paznokciach, gwoździach czy zdechłych zwierzątkach, które można znaleźć w żywnościach. Trudno nazwać to nawet paszą, bo mogę się założyć, że świnie w szlacheckich dworkach karmiono czymś z o wiele lepszym składem od tego, co w siebie przyjmujemy.

Dlatego ta książka zajmuje w mojej biblioteczce szczególnie ważne miejsce. Jest nie tylko cenna ze względu na niesamowite przepisy, którymi nas rozpieściła pani Szymanderska. Jest też dla mnie pewnym drogowskazem po dobrym żywieniu, ważną kopalnią wiedzy i idealnym uzupełnieniem książki o polskich tradycjach świątecznych, które miałam okazję również przeczytać.

Ciągnie mnie do tego typu książek i tu wcale nie chodzi o to, że jestem wielką fanką naszej polskiej szlachty. Nie pochodzę od niej, nie fascynuje mnie ich rozrzutny styl życia i nigdy nie zapomnę, co Polsce zrobili, ale dzięki tej grupie społecznej dowiedziałam się wiele o DOBRYM jedzeniu. Tak, dobrym i przede wszystkim zdrowym i pełnowartościowym jedzeniu bez sztucznych...

Ciekawa, bardzo przystępnie napisana i na pewno urozmaici nasze menu, aczkolwiek nic ponadto niż książka kucharska z odrobiną historii.

Ciekawa, bardzo przystępnie napisana i na pewno urozmaici nasze menu, aczkolwiek nic ponadto niż książka kucharska z odrobiną historii.