Będę się powtarzać, ale powiem to znów: nie ma to jak klasyka literatury. Zawsze lubiłam Prusa, Żeromskiego i mam wiele miłych wspomnień z dzieciństwa, gdy w niedzielne wieczory oglądało się "Noce i dnie" czy "Rodzinę Połanieckich". Chyba urodziłam się za późno. :)
Przeczytałam wiele recenzji tej książki i z wieloma mogę się zgodzić. Powieść nie jest spójna, niektóre rozdziały czyta się bardzo szybko, niektóre - tak jak wykłady profesora Dębickiego - czyta się z trudem. Nie do końca potrafię ocenić postać Madzi. Trochę kłóci mi się tutaj jej "emancypacja" z niezwykłą naiwnością, czasem wręcz denerwującą. Nie spodziewałam się tak dużej dawki humoru. Ktoś tutaj zarzucił Prusowi, że nie potrafi wymyślać nazwisk i ogranicza się do jakichś "Iksigrekowskich" a moim zdaniem to świadomy zabieg - przecież niektóre nazwiska doskonale opisują profesję czy też charakter noszących je osób. Zastanawiam się, dlaczego Stefan i Ada Solscy, najbogatsze więc i też najbardziej niezależne rodzeństwo w książce, są wciąż określani jako "niezbyt przystojni", zaś rodzeństwo Norskich, bez grosza przy duszy, oszałamia swoją powierzchownością - czy to przypadek? :)
W postaci Madzi i jej "przyjaciółek" znalazłam wiele uniwersalnych cech, wiele okazji do rozmyślań nad światem. Polecam wszystkim, którzy czują się trochę niedzisiejsi.

Będę się powtarzać, ale powiem to znów: nie ma to jak klasyka literatury. Zawsze lubiłam Prusa, Żeromskiego i mam wiele miłych wspomnień z dzieciństwa, gdy w niedzielne wieczory oglądało się "Noce i dnie" czy "Rodzinę Połanieckich". Chyba urodziłam się za późno. :)
Przeczytałam wiele recenzji tej książki i z wieloma mogę się zgodzić. Powieść nie jest spójna, niektóre...