Książkę tworzą trzy dialogi, układające się w ciąg historii oskarżenia i skazania Sokratesa na karę śmierci. Pierwszy z dialogów, "Eutyfron", rozgrywa się w czasie oczekiwania filozofa na rozprawę sądową - gdy jeszcze pewien jest, że wysunięte przeciwko niemu oskarżenie dla sędziów zostanie sprowadzone do rangi pomyłki, a nie poważnej dysputy. Całość tego dialogu Sokratesa z tytułowym bohaterem, rozwodzi się wokół próby zdefiniowania tego, co "zbożne" i bezbożne, próby określenia, czy właściwszym jest fanatyczna religijność i ślepe, bezmyślne posłuszeństwo wobec nakazów religijnych, czy też postępowanie, które ma na celu zarówno szacunek dla zasad, ale przede wszystkim dobro drugiego człowieka. To przede wszystkim krytyka bezmyślności w postępowaniu. Jak określił to tłumaczy dzieła Platona, Władysław Witwicki, Sokrates "chciałby, żeby przynajmniej kierujące tłumem jednostki były nie rzemieślnikami, ale filozofami, czyli rozumiały swój g\fach i życie do głębi, do istoty rzeczy. Walka godna zachodu, nie wygrana do dziś, a trzeba wierzyć, że i nie całkiem daremna" (s. 57).
"Obrona Sokratesa" to wystosowana przez filozofa odpowiedź na oskarżenie - obrona nieskuteczna, gdyż ostatecznie został on jednak skazany na śmierć. Czy był faktycznie winny jakichś straszliwych zbrodni, czy też oskarżenie było wyssane z palca przez jego wrogów? Wypowiedź myśliciela nie pozostawia wątpliwości, że zarzuty są zmyślone. Ten stroniący od polityki człowiek nagromadził w swoim życiu wielu wrogów, ponieważ był zadrą, która nieprzyjemnie drażniła chcących wygodnego, opływającego w bogactwa i bezmyślne rozkosze społeczeństwa ateńskiego. Jak sam to trafnie określił: "Nienawidzicie mnie, bo choć jestem głupi, sam to wiem najlepiej, bo wyście jeszcze głupsi ode mnie, a oprócz tego zarozumiali. Nie drażniłbym was, gdybym był do was podobny" (s. 136).
"Obrona Sokratesa" to obraz klęski jednostki wobec systemu, a zarazem obrona takich wartości, jak prawda, niezłomność, odwaga, prawość. Sokrates musiał zginąć, ale ta egzekucja zabiła tylko człowieka. Idee, które głosił, przetrwały, tym bardziej jeszcze przez tę niesprawiedliwą śmierć uwznioślone. "Jeśli sądzicie, że zabijając ludzi powstrzymacie kogoś od tego, żeby was nie ganił i nie łajał, że nie żyjecie jak się należy, to nie widzicie rzeczy, jak się należy. Bo pozbywać się tego w taki sposób, jak wy, to ani podobna, ani to pięknie; najłatwiej i najpiękniej nie gnębić drugich, ale samemu nad sobą pracować, żeby być możliwie jak najlepszym" (s. 127-128).
Ostatni z dialogów, "Kriton" zdaje się być już tylko epilogiem do tej historii. Ale raz jeszcze ukazuje niezłomność postawy Sokratesa, który nie chce skorzystać z możliwości ucieczki, wykupienia się od wyroku śmierci. Chociaż ma świadomość niedoskonałości instytucji i praw, przez które znalazł się w celi śmierci, chce przyjąć z pokorą i spokojem wydany nań wyrok. W końcu śmierć może przynieść jedynie albo wieczny sen, odpoczynek od zawiłości i problemów targających życiem, albo - przeniesienie bytu do świata, w którym już znajdują się pomarli herosi, a także przodkowie oraz ci z przyjaciół, którzy próg śmierci przekroczyli już wcześniej...

Te dialogi to z pewnością lektura obowiązkowa dla każdego, bo stanowi ona przecież jedno z podstawowych dzieł, kształtujących naszą kulturę. Niemniej jednak, dla współczesnego czytelnika to pozycja zdecydowanie ciężka w odbiorze. Bez uzupełnienia dodatkowymi przypisami lub objaśnieniami tłumacza, sam nagi tekst Platona może być wręcz nie do strawienia...

Książkę tworzą trzy dialogi, układające się w ciąg historii oskarżenia i skazania Sokratesa na karę śmierci. Pierwszy z dialogów, "Eutyfron", rozgrywa się w czasie oczekiwania filozofa na rozprawę sądową - gdy jeszcze pewien jest, że wysunięte przeciwko niemu oskarżenie dla sędziów zostanie sprowadzone do rangi pomyłki, a nie poważnej dysputy. Całość tego dialogu Sokratesa...