Rzadko krytykuję, bo prawie zawsze udaje mi się znaleźć w powieści coś fajnego. W tym przypadku było naprawdę trudno. Doczytałam do końca, by z czystym sumieniem móc ją ocenić.
Sięgnęłam po "Za sceną", ponieważ muzyka rockowa jest moim największym uzależnieniem i romans bohaterki z gitarzystą wydał mi się interesujący. Nie był. Okazał się po prostu wulgarny.
Nie rozumiałam bohaterów. Ich zachowanie było w moim odczuciu pozbawione logiki. Brian, który wybaczał bez trudu Sedowi, że sypiał z jego dziewczynami. Poza tym, tak szybko otrząsał się z tych swoich "miłostek". Myrna zabraniała mu wyznawania miłości, a na koniec stwierdziła, że właśnie na to czekała.
I przez cały czas zastanawiałam się na jakim zespole mogłaby się wzorować autorka. Escape The Fate? Avenged Sevenfold? Nie chcę wiedzieć, jeżeli pierwowzorem Briana był rzeczywiście Dimebag Darrell.
Podsumowując to wszystko, odniosłam wrażenie jakby powieść była erotycznym fanfiction skopiowanym z bloga jakiejś 14-letniej fanki. O psychice bohaterów i ich emocjach nie dowiedziałam się prawie nic, ale za to o ich anatomii aż nadto.

Rzadko krytykuję, bo prawie zawsze udaje mi się znaleźć w powieści coś fajnego. W tym przypadku było naprawdę trudno. Doczytałam do końca, by z czystym sumieniem móc ją ocenić.
Sięgnęłam po "Za sceną", ponieważ muzyka rockowa jest moim największym uzależnieniem i romans bohaterki z gitarzystą wydał mi się interesujący. Nie był. Okazał się po prostu wulgarny.
Nie rozumiałam...