Eleganckie, wysmakowane językowo opowiastki, w których von Hofmannsthal porusza przede wszystkim tak uniwersalne zagadnienia, jak śmierć i miłość, choć nie stroni i od osobistej wycieczki na poszarpane szczyty własnego kryzysu twórczego. Zarzucić można tej książeczce jedynie zbyt mocne osadzenie w konwencji epoki, skutkujące zamiłowaniem do określonej problematyki i pewnej nieodłącznej podniosłości, która na szczęście nie sięga w tym wypadku egzaltacji. Można by jednak sobie życzyć, by współcześni chcieli i potrafili tak pisać – przejrzyście, bez zbędnych słów i figur, a jednocześnie malując tymi niewieloma słowami konkretne i bardzo plastyczne obrazy w głowie odbiorcy, nawet jeśli nie jest to głowa zdolna odbierać w HD.

Eleganckie, wysmakowane językowo opowiastki, w których von Hofmannsthal porusza przede wszystkim tak uniwersalne zagadnienia, jak śmierć i miłość, choć nie stroni i od osobistej wycieczki na poszarpane szczyty własnego kryzysu twórczego. Zarzucić można tej książeczce jedynie zbyt mocne osadzenie w konwencji epoki, skutkujące zamiłowaniem do określonej problematyki i pewnej...