Jestem zagorzałą wielbicielką Wiśniewskiego z "Samotności...". Oczarował mnie tą powieścią. Czytając każdą kolejną Jego pozycję, coraz bardziej się rozczarowuję. Coraz więcej smutku, goryczy i nostalgii przepełnia utwory J.L.W. To przykre. Nie chodzi mi o to, by nagle autor podejmował tematy radosne, albo tworzył romanse idealne. Nie wiem czemu, osobiście często Jego utwory odbieram jako stanowiące element Jego biografii, identyfikuję zupełnie iluzorycznie głównych bohaterów właśnie z Nim, czego robić nie powinnam. "Miłość..." rozczarowała mnie do tego stopnia, że sama nie jestem przekonana, czy kiedykolwiek sięgnę po cokolwiek pióra Wiśniewskiego. Czarę goryczy przelały uwagi o Smoleńsku - no co jak co, ale to autor mógł sobie darować, to było takie na siłę, w zasadzie nie wiadomo po co. Zupełnie odrębne, niepasujące do ponurej całości. Panie Wiśniewski! Bądź tym mężczyzną, który dał się poznać na początku Pana kariery pisarskiej, albo oddaj się w całości nauce.

Jestem zagorzałą wielbicielką Wiśniewskiego z "Samotności...". Oczarował mnie tą powieścią. Czytając każdą kolejną Jego pozycję, coraz bardziej się rozczarowuję. Coraz więcej smutku, goryczy i nostalgii przepełnia utwory J.L.W. To przykre. Nie chodzi mi o to, by nagle autor podejmował tematy radosne, albo tworzył romanse idealne. Nie wiem czemu, osobiście często Jego utwory...