Niektórzy straszyli mnie, że cykl Mickeya - i to nie tylko porównując z innymi dokonaniami autora, ale ogólnie - jest "cienki jak sik pająka". Byli też tacy, którzy pocieszali, że "wiadomo, Myron to to nie jest, ale wciąż spoko". Otuchy dodawali mi też, wspominając, że to w końcu cykl dla młodzieży, więc od biedy się jeszcze łapię. Cóż, na dobrą sprawę, każdy miał w jakiś sposób rację.

Mickey Bolitar - posiadacz najfajniejszego wujka na świecie - wciąż próbuje otrząsnąć się po utracie obojga rodziców. Chodzi do nowej szkoły, poznaje specyficznych znajomych, zdobywa dziewczynę; wszystko wydaje się wracać na dobry tor. Tyle że w pewnym momencie jego miłość znika bez śladu, a przerażająca staruszka z sąsiedztwa twierdzi, że ojciec Mickeya wciąż żyje. Młody Bolitar postanawia zabawić się w detektywa i wkracza w świat nieco mrocznych i podejrzanych intryg...

Nie do końca wiem, jak ocenić pierwszą część nowego cyklu Cobena. Z jednej strony czyta się to naprawdę fantastycznie, strona za stroną, akcja za akcją, nie wiadomo, kiedy tak naprawdę to wszystko mija. Postaci też są wyjątkowo sympatyczne (moim faworytem Łyżka - chodzący chaos), choć pomimo wieku zaskakująco dojrzałe, to potrafiące zachowywać się tak, jak powinni to robić piętnastolatkowie - to swoją drogą są moje ulubione fragmenty, kiedy Mickey i ekipa po prostu są sobą, gadają o niczym, na relaksie spędzają szkolny czas i nie bawią się w dorosłych. Intryga też stoi na całkiem porządnym poziomie, oceniając to wciąż jako książkę młodzieżową. Są tu typowe cobenowe zagrania i pomysły, zapożyczone od poprzedniego cyklu, ale jest to bardzo zręcznie przeprowadzone, nie przeszkadza mi nawet całkiem naiwny i naciągany finał.

I w tym wszystkim jest tylko jeden, spory minus. Sam nie wierzę, że to piszę, ale jest nim... Myron. O mój boże, gdzie mam zacząć? Bądźmy szczerzy, większość z nas, a może i wszyscy, cieszyli się na ten cykl głównie dlatego, że na drugim planie wciąż będzie ulubieniec cobenowych czytelników, ale nikt nie był na to gotowy. Przecież ten gość we własnym cyklu to kozak, inteligentny, zaradny i przezabawny facet, świetnie radzący sobie w towarzystwie. Myron z tej książki to jakiś bezbarwny frajer, niemota zachowująca się jak emeryt - jego rozmowy z Mickeyem, rady, których mu udziela i reprymendy, BOŻE!!!! - stworzony bez pomysłu kiepski element tła. Nawet jednej mocnej riposty, jednego żartu!!! Ja rozumiem, że on tu nie jest głównym bohaterem, ale nawet nad drugim planem trzeba popracować. Jestem wkurzony, że Coben odsuwa go od wszystkiego, co się dzieje w tej książce, zwłaszcza finału. Gdybym był Myronem, to bym się na autora obraził. No a poza tym kilka spraw w finale było jednak zbyt naciąganych dla mnie, w końcu głównymi bohaterami jest banda dzieci... ja tego nie kupuję...

Ale pomijając te motywy, "Schronienie" to bardzo zręcznie poprowadzona historia, dobry prolog to większej intrygi z bardzo pozytywnym głównym bohaterem - choć moim zdaniem głównie dlatego, że zakosił swojemu wujkowi wszystkie cechy - przyjemnym stylem i dobrym humorem. Oczywiście że polecam!

Niektórzy straszyli mnie, że cykl Mickeya - i to nie tylko porównując z innymi dokonaniami autora, ale ogólnie - jest "cienki jak sik pająka". Byli też tacy, którzy pocieszali, że "wiadomo, Myron to to nie jest, ale wciąż spoko". Otuchy dodawali mi też, wspominając, że to w końcu cykl dla młodzieży, więc od biedy się jeszcze łapię. Cóż, na dobrą sprawę, każdy miał w jakiś...