Problem polega chyba na tym, że wybieram nie te z książek pani Roberts co powinnam. Swego czasu było to bardzo przeciętne „W samo południe” teraz natomiast postanowiłam sięgnąć po powieść z wątkami fantastycznymi czyli „Wyspę trzech sióstr”. Jest to pierwsza cześć z trylogii poświęconej losom trzech współczesnych kobiet. Jak dla mnie jest to cześć pierwsza i jedyna.

Fabuła brzmi interesująco, przynajmniej w takim skrócie, jak w opisie. Prawda natomiast wygląda tak, że jest to książka tak schematyczna, że przypuszczam iż jej powstanie było skutkiem mozolnego pisarskiego rzemiosła, nie literackiej weny. Wszystko tu jest aż do bólu typowe i przewidywalne i wrażenia tego nie rozwiewają nawet owe „magiczne” wstawki. Postacie są albo sztywne i nijakie albo przerysowane i zupełnie pozbawione autentyczności. Dotyczy to zarówno głównej bohaterki, szeryfa Todda – żywego cielenia wszelkich cnót, a także upartej Ripley. Dialogi są drętwe, nudne i nienaturalne. Nienaturalna jest także iście sielankowa atmosfera i wielki finał który rozgrywa się dosłownie na dwóch ostatnich stronach. Wszystko to razem sprawia, że czytanie tej książki, było bardziej męczące niż przyjemne i jeśli dobrnęłam do końca, to tylko dlatego, że nie chciałam by książka dołączyła do problematycznej grupy „nieoczytanych”. W każdym razie ja nie polecam.

Problem polega chyba na tym, że wybieram nie te z książek pani Roberts co powinnam. Swego czasu było to bardzo przeciętne „W samo południe” teraz natomiast postanowiłam sięgnąć po powieść z wątkami fantastycznymi czyli „Wyspę trzech sióstr”. Jest to pierwsza cześć z trylogii poświęconej losom trzech współczesnych kobiet. Jak dla mnie jest to cześć pierwsza i jedyna....