Przykre konsekwencje i Kojot na dokładkę

Znajomość mitologii zwykle działa na korzyść. Można dowiedzieć się, z jakim bogiem obecnie jest się w konflikcie, kto nasyła na nas, jakichś wrogów, kto chcę naszej śmierci. Albo można też zawrzeć umowę, by owej śmierci wywinąć się z rąk...

Atticus wraz z kilkoma bogami i swoim przyjacielem wampirem, Leifem udał się do Asgardu i tam zabił Thora i poważnie uszkodził jego ojca, Odyna. Nie obeszło się to bez echa. Ostatecznym krokiem, by uciec od zemsty bogów i móc znaleźć czas na wyszkolenie nowego druida, było upozorowanie własnej śmierci. A kto zrobi to lepiej niż bóg oszustów - Kojot?
Jednak cena owego przedsięwzięcia również wiąże się z konsekwencjami. A bogowie tak łatwo nie odpuszczają. Atticus musi pomóc Kojotowi w utworzeniu kopalni złota, jednak bez znajomości wielu przeciwności, naprawdę poważnych i niebezpiecznych. Czy upozorowana śmierć może zmienić się w prawdziwy zgon?

"Zbrodnia i Kojot" to czwarty tom cyklu Kroniki Żelaznego Druida. Opowiada on o ponad 2000-letnim druidzie, jedynym ze swojego gatunku, który cały czas musi uciekać wrogom w postaci bogów z każdego zakątka ziemi. Przez tyle lat można sobie narobić wrogów, prawda? Kevin Hearne wciąż wymyśla nowe przeszkody na drodze druida do odnalezienia spokoju i harmonii. Jednak czy zabicie kilku bogów może obejść się bez echa.

Część ta w głównej mierze opowiada o konsekwencjach wspomnianej już wcześniej walki. Obecnie Atticus musi się ukrywać, jak również walczyć z bogami, którzy wciąż nie uwierzyli w jego pożegnanie się z tym światem, a naraził się nie jednemu. Do tego dochodzą sprawy związane z umową z Kojotem. Bóg oszustów nie gra uczciwie, a ciągle wyciąga nowe asy z rękawa i zaskakuje nie tylko druida, ale i nas - czytelników.

Jak zawsze na główny plan, poza niezmierzoną ilością akcji i humoru, wysuwa się mitologia. Tym razem autor skupił się na tej, w jaką wierzą rdzenni amerykanie, stąd wielką rolę odgrywa bóg oszustów. Nie ukrywam, że byłam kompletnie zielona w temacie, więc nie mogłam tworu autora porównywać do znanych od dawna mitów i wierzeń, ale jak zwykle historie zostały dość mocno uwspółcześnione, dzięki czemu z łatwością można je łączyć z dzisiejszymi problemami głównego bohatera.

A skoro mowa o Atticusie(choć w tomie tym przyjmowałam i opowiadał o wielu swych imionach, nawet o Nigelu...) w książce niezmierzoną ilość razy wpadał w tak ogromne kłopoty, że myślałam, że nie z nich nie podźwignie. Walka z silniejszymi przeciwnikami, zdrady przyjaciół, umowy, które skrywają wiele kruczków... Nie miał za wesoło. Jak zwykle nie tracił jednak swojej pozytywnej energii, sporej dozy ostrożności i pewności siebie, którą można połączyć tylko z nim. Nie ukrywam jednak, że czasem wydaje mi się nieśmiertelny, choć może źle to ujęłam, niezniszczalny, nic nie może go unicestwić, jak silne by było. Zabija nawet bogów! Ale czy bez tego byłby aż tak godny zapamiętania?

Jego historia wciągała, choć nie miała głównego wątku, bardziej łączyła się na wielu płaszczyznach, tworząc ciąg przyczynowo-skutkowy, który po prostu stworzył zakończenie z niczego. Ma to swój urok i kojarzy się z pierwszymi dwoma tomami, kiedy to główny bohater musiał walczyć o swoje życie, po prostu chciał przetrwać, a my poznawaliśmy jego przeszłość.

Zakończenie tej powieści, po raz pierwszy wniosło trochę spokoju, a przynajmniej w porównaniu z poprzednimi tomami. Nie wiem, czego mam się spodziewać, czy autor zaserwuje lekki przeskok w czasie, co się teraz stanie? Irytuje mnie ta niewiedza, mam wielką ochotę na zapoznanie się z kolejnym tomem, by się tego dowiedzieć.

Okładka "Zbrodni i Kojota" doskonale wpasowuje się w styl swoich poprzedniczek. Uwielbiam modela na niej występującego, jest jak Atticus z mojej głowy, a może to on wpłynął na moje wyobrażenie. Uważam, że oprawa graficzna ma w sobie wiele magii, ale również nie jest przytłaczająca i kiczowata. Po prostu łatwo ją zapamiętać, tak samo jak oryginalne tytuły, gorzej jedynie z ich kolejnością...

Czwarty tom Kronik Żelaznego Druida wypadł w moich oczach równie dobrze, co reszta części. Był pełen humoru, którego nie można połączyć z żadną inną serią. To samo mogę powiedzieć o głównym bohaterze, nigdzie jeszcze nikogo do niego podobnego nie spotkałam. Co ważne jednak, tej przygody w ogóle nie żałuję, a mam nadzieję ją kontynuować.
Ocena: bardzo dobra [5/6]

Przykre konsekwencje i Kojot na dokładkę

Znajomość mitologii zwykle działa na korzyść. Można dowiedzieć się, z jakim bogiem obecnie jest się w konflikcie, kto nasyła na nas, jakichś wrogów, kto chcę naszej śmierci. Albo można też zawrzeć umowę, by owej śmierci wywinąć się z rąk...

Atticus wraz z kilkoma bogami i swoim przyjacielem wampirem, Leifem udał się do Asgardu i...