Zbrodnia i kojot

Niestety te książki są absolutnie nielogiczne. A druid jest dodatkowo imbecylem. Już niejasna umowa z kojotem tego dowiodła, żyje 2000 lat i podpisuje umowę jakiej nie zna warunków. Dodatkowo mugby ją tak łatwo wykpić jak kojot stawia warunki, ale jest przecież imbecylem.

Literatura dobra dla ludzi bezmyślnych, jakim nie przeszkadza co chwila zaprzeczanie logice.

Niestety te książki są absolutnie nielogiczne. A druid jest dodatkowo imbecylem. Już niejasna umowa z kojotem tego dowiodła, żyje 2000 lat i podpisuje umowę jakiej nie zna warunków. Dodatkowo mugby ją tak łatwo wykpić jak kojot stawia warunki, ale jest przecież imbecylem.

Literatura dobra dla ludzi bezmyślnych, jakim nie przeszkadza co chwila zaprzeczanie logice.

Kolejna porcja przygód i zabawy z Żelaznym Druidem polecam

Kolejna porcja przygód i zabawy z Żelaznym Druidem polecam

Okazuje się, że wcale nie tak łatwo umrzeć, zwłaszcza druidowi, który ma tu i ówdzie sprawy do załatwienia. Komplikacje, to w sumie najlepsze słowo na opisanie fabuły tej części przygód Żelaznego Druida, ale w końcu to i owo udaje się rozpleść.

Okazuje się, że wcale nie tak łatwo umrzeć, zwłaszcza druidowi, który ma tu i ówdzie sprawy do załatwienia. Komplikacje, to w sumie najlepsze słowo na opisanie fabuły tej części przygód Żelaznego Druida, ale w końcu to i owo udaje się rozpleść.

Zbrodnia i Kojot i jak do tej pory był dla mnie najciekawszy z serii.

Powód tego jest dość prosty - po raz pierwszy miałam styczność z wierzeniami rdzennych mieszkańców Ameryki. Znaczy, coś tam mi się obijało o uszy, ale nigdy bez jakiś szczegółów. Dla przeciętnego Polaka te wierzenia to trochę czarna magia i egzotyzm pełną parą.

Wiem, że w książce temat wierzeń Nawahów został pewnie tylko lekko skubnięty i że w gruncie rzeczy każde plemię charakteryzuje się własnym zbiorem wierzeń, które pewnie nie zawsze się pokrywają. Jednak cieszę się ogromnie, że miałam okazję czegoś się nauczyć.

A jeśli chodzi o fabułę i bohaterów, jest to trochę słabsza książka niż jej poprzedniczki. Sporo się działo, ale jakoś tak się tego nie czuło. Nie zmieni to faktu, że zaczynać książkę od śmierci to trzeba umieć, a Kevin Hearne umie. No i zapowiadana zdrada zabolała. Zwłaszcza że w sumie najbardziej ucierpiał przez nią Oberon.

Cóż, nie zmienia to faktu, że się doskonale bawiłam przy lekturze, a to jest chyba w czytaniu najważniejsze - przynajmniej dla mnie. Zbrodnia i Kojot to dobra zabawa i żadna zdrada mi jej nie odbierze. Ani żaden czeski wampir. Taki sprawniczony też nie. Ani nikt.

Zbrodnia i Kojot i jak do tej pory był dla mnie najciekawszy z serii.

Powód tego jest dość prosty - po raz pierwszy miałam styczność z wierzeniami rdzennych mieszkańców Ameryki. Znaczy, coś tam mi się obijało o uszy, ale nigdy bez jakiś szczegółów. Dla przeciętnego Polaka te wierzenia to trochę czarna magia i egzotyzm pełną parą.

Wiem, że w książce temat wierzeń Nawahów...

Bardzo ciekawy cykl książek o Druidach i związanych z tym tytułem obwiązkami. Autor stworzył bardzo ciekawy świat, dodał i zaprezentował różnych bogów. Fajne dialogi, interesujące wątki i intrygi, powodują, że cały świat jaki nam się jako ogromny i rozbudowany. Polecam całą serię. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Bardzo ciekawy cykl książek o Druidach i związanych z tym tytułem obwiązkami. Autor stworzył bardzo ciekawy świat, dodał i zaprezentował różnych bogów. Fajne dialogi, interesujące wątki i intrygi, powodują, że cały świat jaki nam się jako ogromny i rozbudowany. Polecam całą serię. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Och matko i córko. Czemu ja tą serię porzuciłam na przeszło dwa lata? Przecież to jest przegenialne! Fakt, że pojawienie się mitologii nordyckiem totalnie zbił mnie z tropu i przez to poprzedni tom tak zbytnio nie przypadł mi do gustu, ale już rozumiem, że nasz cudowny druid liźnie po trochu każdej kultury i mitologii i kurde, naprawdę to doceniam.

Mega zabawna, postacie, które kocham i ten sarkastyczny Oberon! <3

Och matko i córko. Czemu ja tą serię porzuciłam na przeszło dwa lata? Przecież to jest przegenialne! Fakt, że pojawienie się mitologii nordyckiem totalnie zbił mnie z tropu i przez to poprzedni tom tak zbytnio nie przypadł mi do gustu, ale już rozumiem, że nasz cudowny druid liźnie po trochu każdej kultury i mitologii i kurde, naprawdę to doceniam.

Mega zabawna, postacie,...

Jest gorzej niż w poprzednim tomie...
Znowu pojawia się Kojot z dziwnym planem do wykonania. Wstawki z Oberonem są coraz dłuższe i coraz durniejsze, a i Granuaile nie zachwyca intelektem, tak jak i sam autor, który wymyśla, że żywiołak może przesunąć złoża złota z jednego miejsca w drugie, ale jakoś nie wpada na to aby przesunąć złoża węgla. Zatem zadaniem naszego druida jest doprowadzenie do zamknięcia kopalni węgla, które to zadanie postanawia rozwiązać poprzez ekoterroryzm, tłumacząc, że to wcale nie terroryzm.
OK, najsłabsze rzeczy już wypunktowane, teraz czas na ciekawsze takie jak zmiennoskórzy i córka Lokiego. Ale najlepszy i zarazem mocny wątek w tej książce należy do Leifa (a byłby jeszcze ciekawszy, gdyby nie został rozbudowany o użalanie się nad rannym Oberonem).

Sądzę, że serię na tym tomie zakończę, bo moja ocena z tomu na tom spada coraz bardziej.

Jeśli chodzi o czytanie w audiobooku, to czasami trudno było się zorientować kto mówi, gdyż lektor nieraz mieszał style wypowiedzi bohaterów i np. Granuaile brzmiała często jak Oberon (styl "podnieconej zadyszki z wywieszonym jęzorem w uśmiechniętym pysku").

Jest gorzej niż w poprzednim tomie...
Znowu pojawia się Kojot z dziwnym planem do wykonania. Wstawki z Oberonem są coraz dłuższe i coraz durniejsze, a i Granuaile nie zachwyca intelektem, tak jak i sam autor, który wymyśla, że żywiołak może przesunąć złoża złota z jednego miejsca w drugie, ale jakoś nie wpada na to aby przesunąć złoża węgla. Zatem zadaniem naszego druida...

Za kawę i bułeczki cynamonowe z miejsca należy się co najmniej sześć gwiazdek! Dokładam jeszcze dwie, za totalnie zwariowaną fabułę, i za cudowne napięcie pomiędzy Druidem a przyszłą Druidką, za poczucie humoru i relaks jaki lektura zapewnia, oraz niezmiennie za Oberona; i tak oto z wyjściowych sześciu robi się osiem.
Całkiem zasłużone osiem gwiazdek.

Za kawę i bułeczki cynamonowe z miejsca należy się co najmniej sześć gwiazdek! Dokładam jeszcze dwie, za totalnie zwariowaną fabułę, i za cudowne napięcie pomiędzy Druidem a przyszłą Druidką, za poczucie humoru i relaks jaki lektura zapewnia, oraz niezmiennie za Oberona; i tak oto z wyjściowych sześciu robi się osiem.
Całkiem zasłużone osiem gwiazdek.

Kiedy szukam czegoś lżejszego, z dużą dawką humoru i puszczającego do mnie przysłowiowe oko, sięgam po Kroniki Żelaznego Druida na których dotychczas się jeszcze nie zawiodłem. „Zbrodnia i kojot” to tom czwarty rzeczonej serii w której pierwsze skrzypce obok wiekowego, ale cały czas młodego druida Atticusa odgrywa bóg oszustów Kojot. Zawiera z ostatnim z druidów pewną umowę co staje się początkiem kłopotów. Tymczasem Atticus czuje na karku gorący oddech krwiożerczych skórokształtnych z którymi będzie się musiał rozprawić. Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa kopalnia złota i co przyniesie układ z jednym z żywiołaków- tego dowiecie się z tej książki.
„Zbrodnia i kojot” to całkiem przyzwoite urban fantasy, w którym Autor daje ujście swojej erudycji okraszonej poczuciem humoru. Każdy rozdział zaczyna się od dygresji na jakiś temat, nie za długiej za to zgrabnie nawiązującej do akcji. Jak już pisałem poprzednio, dialogi druida z jego psem Oberonem to mistrzostwo świata w kategorii humor. Powieści nie brak też dramatycznych zdarzeń i poważniejszych tonów więc każdy może znaleźć coś dla siebie. Jak dla mnie super. Polecam. Sześć gwiazdek (dobra).

Kiedy szukam czegoś lżejszego, z dużą dawką humoru i puszczającego do mnie przysłowiowe oko, sięgam po Kroniki Żelaznego Druida na których dotychczas się jeszcze nie zawiodłem. „Zbrodnia i kojot” to tom czwarty rzeczonej serii w której pierwsze skrzypce obok wiekowego, ale cały czas młodego druida Atticusa odgrywa bóg oszustów Kojot. Zawiera z ostatnim z druidów pewną umowę...

Mam wrażenie, że jest to kolejna część, która zwalnia odrobinę, po tak intensywnej poprzedniczce. Ale to dobrze, bo wiadomo, że zaraz znów będzie ciekawiej. Moim zdaniem nie brak tu akcji i dzieje się naprawdę dużo, ale Indianie są mniej ciekawi niż nordyccy bogowie.

Mam wrażenie, że jest to kolejna część, która zwalnia odrobinę, po tak intensywnej poprzedniczce. Ale to dobrze, bo wiadomo, że zaraz znów będzie ciekawiej. Moim zdaniem nie brak tu akcji i dzieje się naprawdę dużo, ale Indianie są mniej ciekawi niż nordyccy bogowie.