Dobra książka, pokazuje specyfikę pracy dziennikarza. Napisana sprawnie, choć momentami drażnił mnie zbyt soczysty, "żołnierski" język.

Jestem pełna podziwu dla ludzi, którzy dobrowolnie pchają się na wojnę, choć z tyłu głowy mam nieprzyjemne poczucie, że może to być poszukiwanie sensacji w ludzkim nieszczęściu.
Autorka też o tym elemencie pracy wspomina, oburzając się się na tych, którzy obdarzają wojskowych korespondentów niezbyt pochlebnym określeniem "dziennikarskie hieny", a zarazem przytaczając ambiwalentną sytuację ze swojego życia, w której prawda leżała pośrodku.

Spodobało mi się, że autorka, przynajmniej według swoich słów, jest silną kobietą, w słowach, zachowaniu i ...w piciu. Nadto pozazdrościć wspaniałych mężczyzn na drodze (zwłaszcza Ogiego). ;)
Tak trzymać Pani Aniu i przede wszystkim nie dać się wojnie! A zwłaszcza obrazom z niej, które prześladują pamięć długo...


Nie każdy potrafi mieć tak silną wolę. Może dzięki tej książce bardziej uwierzę, że nie wolno się bać żyć pełnią życia i nie ma rzeczy niemożliwych do wykonania. ;)

Dobra książka, pokazuje specyfikę pracy dziennikarza. Napisana sprawnie, choć momentami drażnił mnie zbyt soczysty, "żołnierski" język.

Jestem pełna podziwu dla ludzi, którzy dobrowolnie pchają się na wojnę, choć z tyłu głowy mam nieprzyjemne poczucie, że może to być poszukiwanie sensacji w ludzkim nieszczęściu.
Autorka też o tym elemencie pracy wspomina, oburzając się...