Z Panem Lodowego Ogrodu mam problem. Mówię na wstępie i się tego nie wstydzę. Mało tego: na nowy tom nie czekałem z wytęsknieniem jak marynarz na żonę po wielomiesięcznej rozłące / sorry Winnetou pierwszy był Sapkowski i to Geralta lubię bardziej/.
Doceniam Grzędowicza za napisanie przygód Vuko i Filara, ale jakoś niespecjalnie się nimi jaram. Nie da się jednak ukryć, że powstała w naszej biednej rodzimej fantastyce rzecz, dla niektórych autorów nieosiągalna: bardzo barwny amalgamat science-fiction i fantasy. W dodatku stojący na wysokim poziomie, o czym świadczy nieustająca popularność autora. Z pewnością inni polscy twórcy mogą zgrzytać zębami na sukces Grzędowicza, ale hej, to już tylko ich problem. Kto im bronił napisać coś równie dobrego?
Czwarty tom finalizuje przygody Vuko w Midgaardzie i pozostawia po sobie niedosyt. Grubaśna książka przypomina trochę wyścig na 800 metrów : 700 w równym tempie a potem 100 metrowy finisz. Nie znaczy to, że akcja się dłuży. Jednak mimo wszystko misternie budowane napięcie, prowadzące do ostatecznego starcia dawało nadzieję na coś więcej niż na rozpierduchę rodem z Władcy Pierścieni : ostatnie sekwencje przypominają mi jako żywo Helmowy Jar. Potem jest jeszcze tylko ostateczne rozstrzygnięcie kwestii łotrowskiej i koniec. Zostaje pewien niedosyt, że tak to się kończy. Że cały misternie konstruowany świat zostawiamy za sobą. Ale potem przychodzi refleksja: i dobrze. Autor miał wizję, którą realizował od początku do końca i postanowił ją w ten a nie inny sposób zakończyć. Lepiej tak niż miałby ciągnąć to w nieskończoność. Chociaż kto wie co będzie później? Wszystko pewnie zależy od ekonomii.
Pan Lodowego Ogrodu zakończył swą podróż przez świat wykreowany w bujnej wyobraźni autora. Wyobraźni, której powiem szczerze zazdroszczę. Ale w końcu to dlatego Grzędowicz napisał tę książkę a ja napisałem nieudolną opinię. Podsumowanie: koniec przygody Vuko udany, chociaż liczyłem na trochę więcej.
P.S.
Fabrykę Słów powinno się wychłostać za nędzę redaktorsko-korektorską na poziomie gimnazjum. Rozumiem, że kryzys, ale danie dupy z sztandarową powieścią asa w talii wydawnictwa zasługuję na napiętnowanie. „Żekłem”!

Z Panem Lodowego Ogrodu mam problem. Mówię na wstępie i się tego nie wstydzę. Mało tego: na nowy tom nie czekałem z wytęsknieniem jak marynarz na żonę po wielomiesięcznej rozłące / sorry Winnetou pierwszy był Sapkowski i to Geralta lubię bardziej/.

Doceniam Grzędowicza za napisanie przygód Vuko i Filara, ale jakoś niespecjalnie się nimi jaram. Nie da się jednak ukryć, że...