Czasami nachodzi mnie taki stan, w którym trudno jest mi zrecenzować przeczytaną książkę. Mija kilka dni od lektury, a ja nadal nie wiem, jak zabrać się za jej opisanie. Ciężko jest bowiem zrecenzować kogoś życie.

"Nikt nie chciał słuchać" - bo o tej książce staram się coś teraz napisać - to autentyczne wspomnienia dwójki bohaterów, a zarazem autorów tej pozycji : Isobel i Alexa Kerr.
Od samych narodzin ich życie nie było usłane różami. Nieakceptowani i terroryzowani przez ojca niemalże każdego dnia toczyli nieustającą walkę sami ze sobą. Trudno im było bowiem odnaleźć się w świecie pełnym nienawiści i pogardy i to strony ich własnego rodziciela.
Nie dziwny jest zatem fakt, iż dom rodzinny traktowali nie jak bezpieczną przystań, w której mogą wieść spokojne i szczęśliwe życie, tylko jak miejsce do spania i załatwiania najpilniejszych potrzeb, jak np. higiena, czy odrabianie prac domowych.
Czas pozalekcyjny spędzali głównie na wielu zajęciach dodatkowych, opłacanych głównie przez ich matkę.
Żadne z nich po tylu latach spędzonych u boku zaborczego i nieczułego ojca nie sądziło, że najgorsze ma jednak dopiero nastąpić...

Szczerze pisząc jak dotąd udało mi się przeczytać naprawdę wiele pozycji dotyczących rodzin dysfunkcyjnych/patologicznych. Były to głównie wspomnienia dzieci, bądź ich opiekunów, jak chociażby Cathy Glass, którą bardzo sobie cenię. Wydawać by się więc mogło, że już nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć.
Jednakże historia nastoletniej Isobel i jej o trzy lata młodszego brata Alexa głęboko mnie poruszyła.
Naprawdę ciężko jest mi o niej napisać cokolwiek sensownego i pozbawionego moich nadmiernych emocji.
Po skończonej lekturze stwierdzam, iż tytuł tej książki jest w stu procentach trafny, ponieważ naprawdę oprócz samych siebie nie mieli nikogo. Pomimo wielu wizyt u najróżniejszych psychologów, a także adopcji przez rodzinę zastępczą ta dwójka młodych, dopiero co dorastających ludzi nie miała w nikim wsparcia i nikt na poważnie nie interesował się ich problemami.
Z całej tej sytuacji wyłania się nieudolny obraz tamtejszej opieki społecznej i innych służb, które powinny reagować w tak trudnych i niecodziennych sytuacjach. Znieczulica społeczna widoczna jest niemalże na każdym kroku i stanowi główny problem w ich nastoletnim świecie.
Jak to bywa przy tego typu pozycjach nie będę oceniać stylu, języka, fabuły itd, bo to naprawdę bezsensu w przypadku, gdy w grę wchodzi kogoś prawdziwe życie, które krótko pisząc jest jedną wielką tragedią. Niejednokrotnie bywa tak, iż dla autorów napisanie takiej książki jest czymś w stylu katharsis i absolutnie to rozumiem, dlatego nigdy nie będę oceniać żadnej tego typu publikacji pod względem stylistycznym, ani też nigdy nie napiszę typowej recenzji, bo i jak miałabym zrecenzować kogoś życie?
Jedynym pozytywem wyłaniającym się z całej tej historii jest miłość rodzeństwa. Ich przywiązanie do siebie, tęsknota za sobą nawzajem i troska są w stanie rozczulić nawet największego twardziela.

Reasumując - "Nikt nie chciał słuchać" to pozycja trudna w odbiorze, lecz godna uwagi każdego czytelnika. To jasne, iż nie jest to lektura odpowiednia do każdej sytuacji, jednakże również i takie publikacje warto jest mieć na oku.

www.tajemniczeksiazki.blogspot.com

Czasami nachodzi mnie taki stan, w którym trudno jest mi zrecenzować przeczytaną książkę. Mija kilka dni od lektury, a ja nadal nie wiem, jak zabrać się za jej opisanie. Ciężko jest bowiem zrecenzować kogoś życie.

"Nikt nie chciał słuchać" - bo o tej książce staram się coś teraz napisać - to autentyczne wspomnienia dwójki bohaterów, a zarazem autorów tej pozycji : Isobel i...