Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznijmy od tego, że to prawdziwa historia. Isobel i Alex - rodzeństwo - piszą o tym, co ich spotkało. A spotkało ich wiele nieszczęść. Mieszkali z ojcem, którego się bali i który ich nienawidził, oraz z matką, zapracowującą się niemal na śmierć. Ojciec nie robił nic pożytecznego, większość czasu spędzał w swoim pokoju. Gdy z niego wychodził, wszyscy schodzili mu z drogi, by przypadkiem mu nie podpaść. Od czasu do czasu urządzał awantury, zaś wyraz nienawiści niemal nigdy nie schodził z jego twarzy. Któregoś dnia po powrocie ze szkoły Alex ujrzał przed domem policyjny samochód. Nie pozwolono mu wejść do mieszkania, ale też niczego nie wytłumaczono. Niebawem dołączyła do niego starsza o 2-3 lata siostra, Isobel. Dopiero po jakimś czasie usłyszeli to, czego się obawiali: ich ojciec zamordował im matkę. Od tego czasu tułali się po rodzinach zastępczych czy domach dziecka, lecz nigdzie nie mogli znaleźć tego, czego poszukiwali. Miłości, zrozumienia… Ale żeby nie było: uważam, że nie wszystko było winą dorosłych. Niektórzy naprawdę się starali, ale po prostu nie byli w stanie dotrzeć do tych dwojga nastolatków. Oni żyli we własnym świecie i ufali tylko sobie nawzajem. Momentami niektórego oceny Isobel czy Alexa dotyczące dorosłych wydawały mi się mimo wszystko nieco krzywdzące, choć oczywiście zdecydowanie miały one podstawy. Niemniej ostatecznie okazuje się, że system opieki nad sierotami czy innymi potrzebującymi pomocy dziećmi pozostawia w Wielkiej Brytanii wiele do życzenia. Obecnie Isobel Kerr sama pracuje z podobnymi jej dzieciakami i stara się to zmienić. I ona, i Alex udzielają się również jako wolontariusze - i w swojej ojczyźnie, i poza nią. Mam nadzieję, że uda im się zdziałać wiele dobrego!