Kiedyś bardzo lubiłam sięgać po romanse. Był taki czas, że większość moich lektur stanowiły romantyczne, wzruszające opowieści. Jednak im więcej romansów czytałam, tym więcej zaczynałam dostrzegać w nich podobieństw, wychwytywałam ich schematyczność, rozpoznawałam powtarzające się motywy i schematy. Coraz częściej przyjemność z lektury przysłaniała irytacja. Zachowanie bohaterów zamiast wzruszać, działało mi na nerwy. Znacząco ograniczyłam lekturę tego gatunku. Po typowe romanse sięgałam od czasu do czasu. Zdarzało się, że trafiałam na bezmyślne gnioty, ale były również książki, które mimo całego swego schematyzmu, miały w sobie to coś wyjątkowego. Niestety romans, który przeczytałam ostatnio zaliczyłbym do tej pierwszej grupy

Sandra Brown jest autorką cenioną, nakłady jej książek są milionowe, jej powieści plasują się na czołowych pozycjach listy bestsellerów New York Times’a. Liczyłam, że „Powrót do życia”, który jest drugą częścią trylogii o rodzeństwie Tyler, będzie powieścią świetną. Tymczasem dostałam beznadziejny romans, w którym autorka wykorzystuje idiotyczne schematy, jej bohaterowie są mocno odrealnieni, a motywy, które pchają ich do działania są co najmniej zastanawiające.

Marcie nie widziała Chase przez dwa lata, nigdy nie łączyło ich romantyczne uczucie. Chociaż kobieta podkochiwała się w Tylerze kiedy była nastolatką, to on nie zwracał na nią uwagi. Bohaterowie chodzili razem do szkoły, później Marcie, która pracowała jako pośrednik handlu nieruchomościami, pomagała Chase’owi i jego żonie kupować dom. Pech chciał, że kiedy dwie kobiety jechały obejrzeć nieruchomość, doszło do wypadku, w którym zginęła Tanya i jej nienarodzone dziecko. Marcie, choć wypadek nie był spowodowany przez nią, czuje się winna. Może dlatego po dwóch latach od tragedii namawia nieszczęśliwego wdowca, by się z nią ożenił?

Mająca wyrzuty sumienia Marcie nie ma specjalnych problemów ze skłonieniem męża kobiety, za śmierć której czuje się odpowiedzialna, do przyjęcia jej oświadczyn. Nie ma najmniejszych skrupułów, by wymieniać kolejne korzyści, jakie osiągnie ona i jej wybranek, jeśli ten zdecyduje się przyjąć jej ofertę. Chase, który uwielbia taplać się w swej rozpaczy i nieszczęściu też woli ożenić się z właściwie obcą dla niego kobietą, niż wziąć od niej najzwyklejszą pożyczkę. W końcu biorąc pożyczkę straciłby godność, lepszym rozwiązaniem jest wziąć ślub z kobietą której nie kocha - jak widać logika bohaterów powieści jest powalająca. Dodajmy do tego jeszcze fakt, że Marcie oświadcza się po dwóch dniach od ponownego spotkania, bohaterowie biorą ślub po następnych trzech dniach! Już wiecie, jaka będzie moja ocena tego dzieła? Chyba już przeczuwacie, że nie będzie zachwytów.

W powieści „Powrót do życia” czytelnik ma do czynienia z wątkiem małżeństwa z rozsądku/małżeństwa wymuszonego przez jednego z bohaterów. Kobieta - która niby kocha Chase’a od szkoły - niemal zmusza nieutulonego w żalu wdowca, żeby się z nią ożenił. Bohaterka podkreśla, że połączy ich tylko wspólna umowa, a już za moment czytelnik jest zadręczany jej wymówkami, że Chase nie zachowuje się jak kochający mąż. Marcie mocno przeżywa jego oschłość i rozpacza, że mąż jej nie kocha. Na Boga – ma się ochotę krzyknąć – przecież głupia babo sama ustalałaś zasady, a teraz masz pretensje? Czy jakakolwiek rozsądna kobieta postępowałaby tak, jak bohaterka powieści Brown? Śmiem mocno wątpić.

W ogóle nie jestem w stanie pojąć motywów kierujących bohaterami. Może, gdyby pisarka nie uprzedzała wypadków tylko pozwoliłaby by uczucia tej pary ewaluowały stopniowo, od przyjaźni poprzez miłość, której finałem jest małżeństwo, to całość wypadłaby lepiej.

„Powrót do życia” - dla mnie - okazał się wielkim rozczarowaniem. Miałam nadzieję, że może autorka czymś mnie zaskoczy, jakoś się zrehabilituje przy końcu powieści. Niestety się nie udało. Ten romans autorstwa Sandry Brown to historia rodem z banalnego, schematycznego do bólu harlequina - oczekiwałam zdecydowanie czegoś więcej.

Kiedyś bardzo lubiłam sięgać po romanse. Był taki czas, że większość moich lektur stanowiły romantyczne, wzruszające opowieści. Jednak im więcej romansów czytałam, tym więcej zaczynałam dostrzegać w nich podobieństw, wychwytywałam ich schematyczność, rozpoznawałam powtarzające się motywy i schematy. Coraz częściej przyjemność z lektury przysłaniała irytacja. Zachowanie...