Alice Herdan-Zuckmayer opisała swoje przeżycia lekko i z humorem, ale między wierszami wyraźnie daje się odczuć narastający strach i determinację, by uciec. Mnie w Pokrace najbardziej urzekł proces „układania” właścicielki przez jej podopiecznego (tak, tak, to nie błąd),bo trzeba podkreślić, że autorka musiała wielu rzeczy się nauczyć. I jak na osobę rzekomo nielubiącą psów, podeszła do obowiązku odpowiedzialnie i z sercem. Zapewne również dlatego tę bezpretensjonalną historię czyta się z przyjemnością.

Pełny tekst recenzji tu: https://czytankianki.blogspot.com/2018/07/pokraka.html

Alice Herdan-Zuckmayer opisała swoje przeżycia lekko i z humorem, ale między wierszami wyraźnie daje się odczuć narastający strach i determinację, by uciec. Mnie w Pokrace najbardziej urzekł proces „układania” właścicielki przez jej podopiecznego (tak, tak, to nie błąd),bo trzeba podkreślić, że autorka musiała wielu rzeczy się nauczyć. I jak na osobę rzekomo nielubiącą...

Wyobraźcie sobie, że macie bogatą ciotkę, która umiera co chwilę. Aż w końcu umiera naprawdę i zostawia wam w spadku wrednego, paskudnego kundla. To przydarzyło się autorce, a powieść jest o psie Muckim. Powieść ciepła, momentami zabawna w smutnych czasach.
Z ciekawostek można dodać, że nazwisko Zuckmayer było głośne. Należało do popularnego dramatopisarza Carla Zuckmayera, którego drugą żoną została Alice Herdan.

Wyobraźcie sobie, że macie bogatą ciotkę, która umiera co chwilę. Aż w końcu umiera naprawdę i zostawia wam w spadku wrednego, paskudnego kundla. To przydarzyło się autorce, a powieść jest o psie Muckim. Powieść ciepła, momentami zabawna w smutnych czasach.
Z ciekawostek można dodać, że nazwisko Zuckmayer było głośne. Należało do popularnego dramatopisarza Carla Zuckmayera,...