Chciałam przeczytać coś odkrywczego o macierzyństwie. Ta książka niestety odkrywcza nie jest. Załamałam się w połowie i postanowiłam nie tracić już czasu na czytanie do końca...

Po pierwsze - jest to raczej spora broszura, a nie książka. Tekst jest napisany wielką czcionką, zajmuje średnio pół strony, jest kolorowo i są obrazki. Zupełnie niepotrzebne zabiegi upiększające jeśli chodzi o poradnik...

Po drugie naprawdę niczego nowego ta książka nie wniosła w moje życie. Porady w niej zawarte wydają się takie... oczywiste?

Każdy wie, że dwulatek, czterolatek itd. przechodzi bunt i trzeba to przetrwać. Nie wolno stosować żadnej przemocy - czy to fizycznej, czy psychicznej wobec dzieci. Trzeba stosować kary adekwatne do przewinienia, ale głównie trzeba nagradzać; no i oczywiście być konsekwentnym w swoich działaniach. Żadnych bezcennych rad nie znalazłam. Jeśli ktoś nie pochodzi z patologicznej rodziny i ma jako takie pojęcie o wychowaniu dziecka - z pewnością również nic ciekawego w tej książce nie znajdzie.

Autorka według mnie podaje tylko ogólne zasady działania. Ogólniki, ogólniki i jeszcze raz ogólniki. Zabrakło przede wszystkim konkretnego schematu postępowania w konkretnych przypadkach, jakichś przykładów z życia itp.

Mimo tego, iż program telewizyjny lubiłam (choć było to wiele lat temu i może obecnie też spojrzałabym na to inaczej), to książki zdecydowanie nie polecam.

Chciałam przeczytać coś odkrywczego o macierzyństwie. Ta książka niestety odkrywcza nie jest. Załamałam się w połowie i postanowiłam nie tracić już czasu na czytanie do końca...

Po pierwsze - jest to raczej spora broszura, a nie książka. Tekst jest napisany wielką czcionką, zajmuje średnio pół strony, jest kolorowo i są obrazki. Zupełnie niepotrzebne zabiegi upiększające...